Photo by Michael C on Unsplash

Het is zondagochtend, 8.30. Wat slaperig loop ik met de hond langs caravans en tenten.  In tegenstelling tot andere ochtenden in de week rijden er geen vroeg wakker geworden kinderen op fietsjes rond. Wel passeer ik vrouwen in mooie jurken, mannen in nette pakken met een zwart boekje in hun hand en kinderen met een tasje om hun nek (ik denk dat er pepermuntjes in zitten).  Ook rijden er auto’s met hele gezinnen mij voorbij. Tenslotte is het zwembad, dat iedere ochtend toch wel gevuld is met baantjeszwemmers, leeg.

Het is zondagochtend. En zondagochtend betekent voor het grootste deel van ons campingpubliek dat het tijd is voor een kerkbezoek. Het is de dag des Heren.

Ik denk aan mijn eigen kindertijd, waar ook mijn zusje en ik in  zondagse kleding, met tasje met pepermuntjes klaar stonden in de gang terwijl mijn vader, in pak, de auto startte en mijn moeder nog snel even haar oorbellen inclipte en lippen stiftte. Daarna werden we met tempo in de auto gedirigeerd en kwamen we standaard een kwartier voor aanvang aan bij de kerk. Het is lang geleden en inmiddels gaan mijn ouders zonder ons.

Ik denk aan mijn studententijd die ik deels in Kampen doorbracht . Ook toen was er op zondagochtend de catwalk vol prachtig geklede vrouwen en kinderen, met hoedje erbij. Erachter of ervoor liepen de mannen in pak, met een zwart boekje in hun hand. Om 8.30 was het spitsuur der kerkbezoekers . En rond 11.00 nog een keer, als iedereen weer naar huis ging. Vaak stond ik op een afstandje te kijken. Ik voelde me alsof ik een figurant was in een film.

Deze bedrijvigheid op de zondagochtend heeft voor mij nu iets surrealistisch. Alsof we met z’n allen de hele tijd hetzelfde doen, maar plotseling niet meer. Plotseling wijkt een groot deel van de camping af, of beter gezegd, wijk ik af.

Ik voel me zowel een insider als een outsider.

insider omdat ook ik nog graag naar de kerk ga, al zouden veel mensen hier op de camping dat niet echt een kerk vinden denk ik, want we hebben geen dominee en ook geen psalmboek. Maar die haast op zondagochtend, om met je mooiste kleren en je pepermuntjes en je psalmboek aan te schuiven in de kerkbank en dan een uur je te vervelen omdat de erediensten dan misschien wel plechtig, maar toch ook behoorlijk saai zijn, die ken ik niet meer. Ik mis in de zomer wel de momenten met mijn matties in de kapel midden in shoppingwalhalla Hoog Catharijne in Utrecht. Maar om nou ook in de file mee te rijden naar een kerk hier in de buurt gaat me wel weer wat ver, zo mis ik het nou ook weer niet. Daarin voel ik me meer een outsider.

Dus oké. Ik ben hier  dan maar de ongelovige buurvrouw die op zondag haar was doet (want dan zijn de wasmachines niet bezet), en in korte broek en t-shirt slaperig met de hond wandelt om vervolgens lekker ontspannen een broodje te eten en een blog te schrijven. Daarna ga ik met de Regenboogprins naar een museum. Ook een mooie zondag invulling. En zo hebben wij dan een prima alternatieve rol in deze zondagochtend film.