Er is een jaar voorbij gegaan sinds de regenboogprins fulltime bij ons woont. Vorig jaar juli woonde er een kind bij ons vol verdriet. Verdriet om het gezin waar hij niet langer kon wonen. Verdriet dat er alleen maar uit kwam in woede-uitbarstingen. En wat later in grote huilbuien.

Stabiliteit, dat was het woord dat lief en ik in ons hoofd hadden. We gaan proberen om stabiliteit te bieden. En dat hebben we gedaan. Samen met alle mensen die om hem geven en dat zijn er gelukkig heel wat. En langzaamaan ging het weer beter met hem, stapje voor stapje. De momenten van plezier en verwondering kwamen weer terug.

Af en toe vroeg ik wie zijn vriend was. Standaard noemde hij dan zijn zusje en verder eigenlijk niet. Ik vroeg me af of hij wist wat het was; vriendschap. De prins speelde altijd graag met andere kinderen, maar vaak begrepen zij hem niet, waardoor er iets mis ging in het contact en de prins alleen verder moest. Hij liet nooit merken of hij zich eenzaam voelde. Ik wist niet goed wat te doen en besloot de juffen en begeleiders te raadplegen. Zij noemden een naam van een jongetje in de klas van de regenboogprins. Ik vroeg de prins of hij het leuk vond als er een keer een jongetje kwam spelen. ‘JA’ zei de prins direct. Dus drie weken geleden kwam L voor het eerst bij ons. L liet er geen gras over groeien en had een mooi opbouwschema bedacht. ‘ Nu kom ik een uurtje, de volgende keer twee uurtjes, daarna kom ik ook eten en daarna kom ik een nachtje logeren’ zei hij, terwijl ik een lichte paniek voelde opkomen aangezien de twee jongetjes ongeveer twee minuutjes samen konden spelen en dan mij weer opzochten voor wat ze ‘nu weer konden doen’ (dan is een uur best lang).  Aan het einde van het speeluur evalueerde hij de meeting. ‘Het is goed gegaan! Dus het kan nog een keertje! De vorige keer was ik ook bij iemand en dat ging niet goed. En dat lag aan de moeder!’ zei hij terwijl hij mij streng aankeek. Ik bedacht me dat dat waarschijnlijk een compliment voor mij was.

Ik lette goed op de regenboogprins. Hij leek er nog niet echt op te reageren.  Maar nadat L hem een week lang iedere dag op school opwachtte, koekjes met hem ruilde, samen met hem schoolwerk deed en zodra hij mij of lief zag, vroeg wanneer de volgende speelbijeenkomst zou zijn en ondertussen enthousiast over zijn nieuwe website vertelde, begon de regenboogprins te reageren. ‘Komt L binnenkort weer spelen?’ vroeg hij.

Vanmorgen bracht ik de prins naar school. Meestal rent hij in volle vaart naar zijn begeleider, maar vandaag, midden in zijn renpartij, riep L heel hard zijn naam.  In een flits zag ik de prins rechtsaf richting het stemgeluid rennen en toen toch weer rechtdoor richting zijn begeleider… maar vijf minuten later speelde de prins met zijn vriend L en kwam klasgenoot D ook vragen of hij zijn vriend wilde zijn.

Vandaag hoefde ik geen uitgebreid afscheidsritueel te doen, een snelle kus en knuffel en de prins rende weer weg, samen met zijn nieuw gevonden vrienden. Hoe donker de lucht ook was, voor mij scheen de zon om 8.30 met grote stralen in mijn kloppend hart, dat ik toch ook nog een beetje vasthoud voor wat er nu gaat komen.