Ik loop gehaast door het met paaltjes en lijnen afgezette paviljoen op weg naar mijn Corona-test. Sinds twee dagen ben ik flink verkouden, evenals de Regenboogprins. Ik besloot dat het goed was om me te laten testen. Als ik bijna bij de testingang ben, houdt een medewerker me staande. ‘Werk je met kwetsbare mensen?’ vraagt ze.

Kwetsbare mensen? Ik veronderstel dat ze daarmee bedoelt: Mensen die risico lopen om doodziek te worden mochten ze Corona krijgen. Dus misschien ouderen, in een verpleeghuis? Of in de thuiszorg. In een ziekenhuis misschien? Of misschien mensen die meer risico lopen omdat ze gezondheidsproblemen hebben? Of kinderen en jongeren in een instelling of een gezinshuis. Of met verstandelijk gehandicapten. Of met jongeren  met autisme? Of gewoon op een school? Met pubers, of kinderen?
Ehm, wat zijn eigenlijk kwetsbare mensen? Wie bedoelt ze daar precies mee? Misschien ben ik het zelf wel, omdat ik overgewicht heb. Misschien is het mijn man, omdat hij wel eens longontsteking heeft gehad. Misschien mijn Regenboogprins, omdat hij alles aanraakt wat hij in het openbaar tegenkomt en zo mogelijk ook een kusje geeft. Misschien zijn het mijn vrienden en hun kinderen, of mijn ouders omdat ze over de 80 zijn. Mijn zus en zwager, mijn schoonouders, of mijn collega’s.
En wie is er eigenlijk niet kwetsbaar in mijn omgeving?
En dan nog de vraag: werkt u met kwetsbare mensen? Net zo  ingewikkeld. Want zijn mijn studenten en collega’s kwetsbare mensen? Of juist niet?

Al die vragen gaan in een paar seconden door mijn hoofd en eigenlijk wil ik zeggen: ‘Ik leef met kwetsbare mensen, mevrouw, u toch ook?’ Maar ja.. daar is helemaal geen tijd voor, dus ik zeg: ‘Nee!’  En mag vervolgens in de rij van de antigeen-test gaan staan.

Tja…

De uitslag was negatief by the way.