Vandaag postte een vriend de volgende foto op zijn Social media.  ‘Bingo!’ dacht ik. Het thema ‘moed’ kwam me tegemoet dit jaar. Want het was een weerbarstig jaar. Een jaar waarin ik optrok met moedige mensen, die ondanks weerstand en tegenstand zichzelf kwetsbaar opstelden om gelijkwaardigheid te bevorderen. Maar ook een jaar waarin ik me geconfronteerd voelde met vastzittende systemen.  Het vergde moed om iedere keer weer op de bres te staan voor mensen die als minder of kwetsbaar worden gezien. Mijn eigen Regenboogprins hoorde daar ook bij.
Het leuke aan dit plaatje vond ik dat het verschillende soorten moed beschrijft waaraan de lezer zichzelf kan meten. Toen ik het las had ik direct verschillende associaties met gebeurtenissen in mijn eigen leven en in de samenleving.  Ben ik moedig genoeg? Vroeg ik mijzelf af. In sommige dingen zeker. Die zijn zo diep geworteld dat ik me stevig genoeg voel om bij weerstand en moeilijkheden hieraan vast te houden. Daar is het bijna ‘ hier sta ik, ik kan niet anders’. Maar bij andere types twijfel ik. Je emoties onderkennen zonder schuld of oordeel?
Met name door de klimaatcrisis en de afgelopen verkiezingen merk ik dat ik een sterke drang heb om mijn gevoelens positiever te maken dan ze zijn. ‘Misschien valt alles mee’ op die gedachte betrap ik mijzelf regelmatig. Ik wil er verschrikkelijk graag in geloven dat deze gedachte waar is. Maar als ik mijn gevoelens niet eerlijk onder ogen kom, zal dat ook mijn morele moed  en mijn spirituele moed beïnvloeden. En het zorgt er ook voor dat ik geen kennis ga opdoen over wat nu belangrijke keuzes zijn. Want ik ben bang dat het allemaal helemaal niet meevalt. Dus voor mij is het nu zaak om emotionele moed te hebben. Moedig mijn angst en zorg onder ogen komen en me te verdiepen in wat er nu belangrijk en nodig is. Gelukkig ben ik moedig in het ‘mijzelf’ zijn. Dat helpt om escapegedrag te onderkennen en aan te pakken.