‘Made for more’ was de titel van het Impactcongres waar ik een workshop storytelling gaf. In een prachtig klooster in Biezenmortel, in een grote lichte ruimte vol lekkere stoelen en banken zaten we bij elkaar en vroeg ik de deelnemers verhalen te vertellen uit hun leven. Verhalen van mensen in wiens sporen ze nu liepen.

‘Dat is wel heel persoonlijk’ zei een jonge vrouw. En dat klopte. De verhalen waren persoonlijk. De lege stoelen in de kamer vulden zich als vanzelf met moeders, vaders, oma’s, ooms, collega’s en zo maar mensen die ergens op het pad waren gekomen van de deelnemers om een belangrijke herinnering terug te brengen. Oma’s bij wie mensen zichzelf mochten zijn, moeders die belangrijke levenslessen hadden overgedragen en mensen die een lijdenservaring om hadden kunnen zetten in zingeving. Aan het einde van de workshop realiseerden we ons dat de verhalen van die gewone mensen, ons stuurden in onze eigen weg. In dat wat belangrijk was. In belangrijke overtuigingen en soms heel concreet in het beroep dat we nu uitoefenden.

Zo zaten wij daar samen met de personen uit de verhalen van de deelnemers. We leerden ze kennen in de sporen die ze achterhadden gelaten. En ze leerden ons over het leven.