Vandaag op mijn werk was iedereen verdrietig omdat een collega een einde aan zijn leven maakte  afgelopen week. Er was verslagenheid, stilte, onbegrip, onvermogen, begrip, pijn en ik voelde mezelf ook machteloos, boos en verslagen. Het zijn woorden die in een situatie als dit gebruikt worden, maar die niet toereikend genoeg zijn om te beschrijven wat er gebeurd is. Ik heb met een paar collega’s gesproken, ook over gewone werkdingen, maar daaronder lag bij iedereen verdriet. Na een paar uur wilde ik naar huis. Ik reed naar huis en bedacht me dat ik tijd voor mezelf wilde nemen.

Thuisgekomen bedacht ik een 40-dagen-challenge (het worden blogs ter inspiratie voor burgerlijke ongehoorzaamheid), ik bedacht dat ik mijn droom-projectplan ‘kunst in je rugzak’ nu eens moest gaan schrijven, ik bedacht dat ik aan een bepaalde training mee wilde werken. Ik voelde een enorme drang om dingen te realiseren, misschien als een soort tegenhanger op situaties die maar niet veranderen en die voor mensen kunnen leiden tot het einde van alles.  De vraag die me de hele dag bezighoudt en die de dood van mijn collega bij me oproept is: hoe blijf ik het leven in mensen tevoorschijn beminnen? In werk, in opleiding, in dingen die misgaan, in situaties die vastzitten?

Ik was gisteren bij ‘de staat van relocatie’ , een evenement van ‘http://wegaanzehalen.nl’ en ik zag tijdens een documentaire die daar vertoond werd de wanhoop van vluchtelingen die geen plek in de kampen hadden, die door de straten van Athene zwierven en overnachtten in de parken. Ik zag ook de onmacht van de groep mensen die via hun actie de situatie van de vluchtelingen weer op de politieke kaart probeerde te krijgen. Het onvermogen van iets willen doen, maar het niet kunnen omdat regels, wetten en grote processen in de weg staan en die ervoor zorgen dat een situatie vast blijft zitten, met alle gevolgen van dien, mensen die getraumatiseerd zijn door oorlogen en die in een kamp aangekomen opnieuw in een uitzichtloze situatie terecht komen. Het kan niet en mag niet, maar het gebeurt. Ik zag het bij de vluchtelingen in Griekenland, maar ik zie het ook op mijn eigen hogeschool, bij mijn collega, in een aantal gezinnen om mij heen en bij mezelf.

En als ik het bij mezelf merk, probeer ik de rebel en piraat in mezelf wakker te roepen om via mijn rebelsheid me weer te kunnen verbinden met het leven, met wat wel kan. Dat geeft dan een klein beetje lucht en in ieder geval het gevoel dat ik iets doe. Mijn goede collega kan ik er niet mee terughalen. Alle onbegrip, begrip, verslagenheid, verdriet en onvermogen zal er ook blijven, net zoals de hoop dat mijn collega nu op een plek is waar het goed is, verenigd met de God waar hij in geloofde.

Niet alles zal goedkomen. Maar het leven kan ik roepen en kansen kan ik bieden en grijpen. En dat zal ik doen. Ik laat me de komende 40-dagentijd inspireren door kunstenaars en organisaties die het goede, ware en schone in het leven beschermen of terugroepen door ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’.

Tot slot een eerbetoon aan mijn collega Marcel. Dank je wel voor het talent dat je hebt gedeeld met ons. Dank je wel voor de mooie momenten en het beschermen van de impact van jouw vak binnen social work.