Je laat weten waar je bent en met wie.
Je bent op het afgesproken tijdstip thuis.
Als je naar bed gaat, leg je je telefoon op de gang aan de lader.

Drie basisregels in gezinshuis Verwonder. Toen ik ze las, herkende ik ze direct. Ze zijn nodig om samen te kunnen leven. En het zijn ook precies die regels, waar, als er niet aan gehouden wordt, van alles in misgaat. Marlin Wildeboer deed mee aan één van de eerste podcasts van Engage the Village. Tijdens de opname vertelde ze dat ze een boek aan het schrijven was over hoe het voor haar was om in een gezinshuis te leven. Marlin’s ouders startten in 2015 met gezinshuis ‘Verwonder’ waar naast hun eigen dochters, vier kinderen wonen. Voor die tijd deden haar ouders crisispleegzorg, sinds haar 9e wonen er dus voor kortere of langere tijd extra kinderen bij het gezin waarin ze opgroeit.  Marlin beschrijft in haar boek wat een gezinshuis is, hoe het er bij haar ouders aan toegaat en hoe het voor haar is dat haar ouders gezinshuisouders zijn.

Er gebeurt nogal wat!

‘Er gebeurt nogal wat!’  zei Marlin tijdens het interview dat we met haar hadden. Veel kinderen hebben woede-buien waarin ze de neiging hebben om dingen kapot te maken. De politie staat regelmatig voor je deur. Je hoort dat kinderen je moeder en vader uitschelden. Het is dan een kunst om hier mee om te gaan en te plaatsen waarom de kinderen en jongeren dat doen en je niet mee te laten slepen door je eigen emoties. Marlin vertelt in haar boek een eerlijk verhaal. Dat wil ze ook. Ze wil dat mensen weten dat het soms loeizwaar en pijnlijk kan zijn, voor de pleegbroers en zussen, voor haar ouders, maar ook voor haarzelf.  En ze heeft kritiek op jeugdzorg. Ze uit dit respectvol maar eerlijk gezegd, gingen bij mij de haren recht overeind staan toen ze het schreef. Ik heb niet eens zin om het te herhalen, lees het zelf maar. Marlin vraagt Jeugdzorg om er ‘te zijn’ als er een crisis is,  maar een aantal keer gingen de procedures voor of werd er niet geluisterd en samengewerkt. Het zijn voorbeelden die ze noemt, en er zijn fantastische jeugdbeschermers en organisaties die helemaal voor hun gezinshuisouders gaan, maar ik lees het te vaak dat er niet geluisterd wordt en/of niet samengewerkt.

Liefde en respect

Ik lees hoeveel respect en liefde ze heeft voor haar ouders, hoe trots ze ook op ze is. Ik lees hoe ze zich plaatst in een rij van drie; haar oma die in de vakanties kinderen opving die een vakantie nodig hadden, haar moeder, die al jaren lang 24 uur per dag klaar staat voor haar pleegkinderen en hun ouders en familie, en zijzelf die ook gefascineerd is geraakt door kinderen, maar nog studeert en nadenkt op welke manier zij het beste iets kan en wil betekenen voor anderen.
Ik word er altijd blij van als ik zo’n generatie-verhaal lees. Ik zie hoe van grootmoeder op moeder op kleindochter (en misschien ook wel van grootvader, op vader op kleindochter) liefde en trouw en wijsheid wordt doorgegeven.  Wijsheid verpakt in liefde, trouw en ruimte, voor mensen die het tijdelijk of langere tijd niet lukt om het leven te leven op een manier dat hun kinderen gezond kunnen opgroeien. Ruimte voor de kinderen om op een veilige plek te wonen, maar ook ruimte voor het systeem waaruit de kinderen komen.

Ik ben blij met het verhaal van Marlin. Er was in haar leven verbazing, verwondering, irritatie, afgrijzen, verdriet, humor en ze ontwikkelde reflectievermogen. Ze leefde en observeerde en groeide op tot een verantwoordelijke jonge vrouw met lef, die op haar 22e haar eerste boek publiceerde. Tof dat ze het schreef.  Wil je het boek ook? Je kunt Marlin bereiken via haar e-mailadres Marlinwildeboer@hotmail.com
Wil je haar en een paar andere jongeren horen vertellen over hun ervaringen met pleegzorg en gezinshuizen? Luister dan de volgende podcast: