“Ik geloof niet dat zijn pijn alleen een biologisch defect is. Net als iedereen zoekt hij verbinding, wil hij van waarde zijn, een doel hebben. Met het maken van deze voorstelling heb ik geprobeerd mijn broer wat beter te begrijpen.”

Dit zijn woorden van regisseur  Abdel Daoudi  over  de voorstelling  233 ºC . Het is voor hem een persoonlijk verhaal omdat hij een psychose gevoelige broer heeft. De voorstelling was professioneel, prachtig, humoristisch en pijnlijk.
Jason lijdt aan psychoses en woont daardoor bij zijn moeder. Hij probeert de psychoses te beteugelen door ‘s nachts luidkeels te zingen. Dat doet natuurlijk iets in de wijk. De buren van het woonerf hebben last van hem. Voor je het weet zit je als kijker tijdens de voorstelling mee te denken over hoe veilig het is om met Jason in de wijk te wonen. Jason wil namelijk alles wat er gebeurt zuiveren door middel van vuur. Ik kon me helemaal voorstellen dat dat beangstigend is voor de omgeving. Probeer de motieven van Jason maar eens te begrijpen. Dat is een hele klus.
Terwijl de voorstelling zich ontwikkelt zie ik dat ook het queer-echtpaar flinke problemen heeft, dat een andere buurvrouw begint te dementeren en dat het meisje dat verliefd op Jason is post traumatische stress signalen geeft. Alleen ‘daar gaat het niet om’. Alle ogen zijn gericht op Jason, die voor onveiligheid zorgt.

“Deze voorstelling is ook een pleidooi om verbinding aan te gaan, om de ander op te zoeken en daadwerkelijk te kijken naar wat de ander beweegt in plaats van alleen naar wat de ander doet.” zegt Abdel Daoudi in een interview met het NRC.

Sinds september ben ik deel van de ‘Samenwerkplaats ‘Niet wijken!’ en doe ik mee als kunstenaar onderzoeker aan een onderzoek over onbegrepen gedrag in de wijk. Precies de woorden die Abdel hierboven uitspreekt, boeien mij daarom zo.

Kunnen we de ander opzoeken en kijken naar wat hem of haar beweegt?
Dat precies doen we met ons onderzoek! We spreken met de Jason’s, met hun familie, met buren en  met professionals. Ieder gesprek heeft impact en dat maakt het onderzoek nu al waardevol.

In de voorstelling is Jason een gevoelige jongen. Ook de broer van Abdel is gevoelig en intelligent. Wat voelt iemand die psychoses heeft aan? Wat vertelt dat? Kunnen we daar naar luisteren? Kunnen we de ander in ieder geval als mens blijven zien en ook zo behandelen? Met iemand praten in plaats van over iemand?  De voorstelling is nog tot begin april te zien. Ik raad hem aan aan iedereen die zich betrokken voelt op dit thema en graag een goede voorstelling ziet. Want naast inhoudelijk, is ook de vorm en het spel en de tekst prachtig om te zien en te horen. Check www.rosestories.nl voor de speellijst.