Een tijdje geleden vroeg Greta de Wit, van het jongerenklooster of ik een keer wilde komen om iets te doen met de mensen die daar een jaar lang woonden en een vormingsprogramma volgden. Gisteren was het zover. Door de stromende regen, reed ik vroeg in de morgen naar Diepenveen, nieuwsgierig naar wie ik zou ontmoeten. Eenmaal aangekomen schudden 8 mensen mij vriendelijk de hand. En dat was het begin van een boeiende morgen. ‘Verbeeld je verhaal’ had ik meegekregen als titel.  En hoe begin je dan? Want wij kenden elkaar niet en ‘ieders verhaal’ is intiem en vol lagen en narratieven.   Dus vroeg ik de mensen om zich voor te stellen aan de hand van een vraag die ze niet gesteld is dit jaar, maar die ze misschien wel graag hadden willen hebben. Toen de eerste zich voorstelde benoemde hij dat hem dit jaar vaak dezelfde vraag wordt gesteld, namelijk wat iemand bezielt om een jaar in een klooster te gaan wonen. Ja, die vraag had ik inderdaad ook in mijn hoofd toen ik mijn programma voorbereidde. Wat zijn we toch voorspelbaar.

Ik was blij dat er een alternatieve vraag bij mij was opgekomen. En het bleek een goede ook, want de vragen die naar voren kwamen waren persoonlijk en toverden de eerste eigen beeldverhalen op tafel. Via de Theatrale Dialoog en een schrijfopdracht ontsponnen zich steeds meer kleine stukjes verhaal en om half twaalf, toen de ochtend voorbij was, voelde ik me dankbaar om de verbinding die ik zag tussen mensen en dat ik daar even deel vanuit maakte. Waarom de jongeren een jaar het klooster ingaan hebben ze me niet verteld, maar misschien is het wel datgene wat ieder mens zoekt; momenten van klaarheid en helderheid beleven en verbinding ervaren met God, jezelf, elkaar en de wereld om je heen. Een klooster lijkt me daarvoor een prima plek.