Een aantal weken geleden vroeg Sylvia Huisman, communicatie-adviseur bij Vitree of ze mijn naam en die van mijn lief door mocht geven voor een interview voor de Podcast ‘van twee kanten’ van de Volkskrant. Inmiddels is het interview gedaan en gepubliceerd. Als je ‘m nog niet gehoord hebt; hierboven staat de link. Misschien wil je’m eerst luisteren voor je verder leest.
In deze blog wil ik graag wat schrijven over waarom we mee hebben gedaan en welke reacties we hebben gekregen. Laat ik beginnen met het waarom. Als eerste is het natuurlijk heel erg leuk als je gevraagd wordt. Ik ben theatermaker, dus ik geniet ervan als me een podium geboden wordt. Maar het is niet alleen leuk. Ik wilde het ook.
Ik wilde een geluid laten horen aan de wereld buiten de pleegzorg. Aan mensen die het interessant vinden dat mensen deze keuze maken, of ‘Nobel’ zoals een buurman ooit tegen mij zei. Ik ervaar het niet als nobel, ik ervaar het als gecompliceerd, rijk, leerzaam en soms ongelofelijk vermoeiend om een kind dat deel uitmaakt van meerdere gezinssystemen op te voeden. En laat helder zijn; de Regenboogprins is naast dat hij het kind van zijn moeder en vader is, ook ons zeer geliefde kind.
Ik wilde ook een geluid laten horen dat tegen het beeld van ‘gewone gezinnen’ in gaat. Een gewoon leven wil iedereen graag hebben, maar gewoon is het niet om pleegouders te zijn en gewoon is het ook niet om pleegkind te zijn. Wat mij betreft mag de romantiek die er omheen hangt weg. Het is gewoon knoerthard werken om als gezin een nieuw evenwicht te vinden. Althans, dat was het voor ons.
Ik wilde tenslotte ook meedoen om een eigen verhaal te laten horen. De laatste vijf jaar heb ik zoveel algemeenheden gehoord, dat wil je niet weten. Een rijtje van dingen:
pleegouders zijn niet professioneel
pleegouders moeten juist niet professioneel zijnPleegouders hebben meer training nodig
Pleegouders zijn defensiefpleegouders zijn fantastische mensen die kinderen opvangen
De eerste paar jaar drongen al die meningen nog niet zo door omdat we onze handen vol hadden aan onze pleegzoon, de vele hulpverleningsinstanties de betrokken waren (en schotten daartussen), en de school. We hebben als wolven gestreden om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Daarbij botsten we tegen systeemmuren en vaste ‘zorgpakketten’. Ook hier waren vooroordelen, algemene aannames die niet persoonlijk konden worden gemaakt. Gelukkig ontmoetten we steeds meer mensen die met ons mee begonnen te zoeken. Die werkelijk vanuit onze pleegzoon dachten en de weg zochten in de systemen om te realiseren wat goed voor hem is. En werden we hierin ook steeds serieuzer genomen. En gelukkig beschikken wij over een aantal zeer dierbare vrienden En familie die volledig achter ons staan.
De laatste maanden denk ik steeds meer na over het fenomeen ‘pleegouder’ zijn.
Ik denk dat steun en training van pleegouders belangrijk is, maar ik denk ook dat pleegouders mensen nodig hebben die vanaf het begin op maat met ze werken. Die heel goed kijken naar wat deze pleegouders nodig hebben, en dit kind (en zijn of haar ouders) en die daar op aansluiten. Iedere pleegouder is anders, qua karakter, qua opleiding, qua reflectie. Dat vergt een grote deskundigheid en flexibiliteit van de deskundigen. Ik denk ook dat iedere pleegouder zijn vrienden en zo mogelijk familie nodig heeft, die open en aanvullend helpen om een nieuw evenwicht te vinden en die veel vragen stellen en veel willen weten. En de kinderen van familie en vrienden om het pleegkind op te nemen in de roedel.
Mijn lief en ik hebben ons eigen verhaal met onze pleegzoon de Regenboogprins, en er zijn vele andere pleegouders en gezinshuisouders die ook eigen verhalen hebben evenals hun kinderen en pleegkinderen. Die eigen verhalen linken soms met elkaar. Bijna altijd is er sprake van trauma en verstoorde hechting. Dus het helpt als je weet hoe je daar mee om kan gaan. Maar ieder kind uit zich anders en iedere (pleeg)ouder ook. Voor kinderen en ouders zijn er geen standaard benaderingen. Wel kan kennis, aandacht, presentie en kunde helpen om de ontwikkeling van kinderen te ondersteunen (als er ook maar aandacht komt voor talenten en mogelijkheden, want dat mis ik ook in veel professionele hulpverlening). Ook zijn we allemaal mensen, wat betekent dat we fouten maken en niet alles kunnen. Derden zijn dus belangrijk en reflectieve vragen zijn essentieel om te stellen.
Nu nog even over de reacties die we de afgelopen week op de podcast hebben gehad:
Consulent MEE Veluwe: 2 pleegouders die vanuit oprechte betrokkenheid begrip en intelligentie hun kind opvoeden. Het gaat vooral om hun proces in dezen. Ontroerend ook wanneer zij verwoorden hoe ze uit een moeilijke periode komen en welke oplossing ze vonden los van elkaar en op dezelfde dag. Een aanrader..
Wat een prachtige podcast. Zo zonder opsmuk, puur, eerlijk. Ik heb nu nog meer respect voor jullie, hoe jullie de Regenboogprins in jullie leven hebben opgenomen.
Arie HordijkDeze podcast met collega @CharissaBakema en haar man @TweetEgbert heeft me diep geraakt. Wat een mooie zoektocht naar de verbinding met hun pleegzoon. De gulheid waarmee ze zichzelf met hem delen is prachtig. Martine Noordegraaf
Heel veel lazen en hoorden we de woorden: ‘Mooi, eerlijk, oprecht, kwetsbaar, sterk, open. Heftig, keerpunt, omslag, liefdesverhaal, lovestory’. Blijkbaar ontstond tussen de luisteraar en ons verhaal een verbinding van .. ja van wat… herkenning van de kwetsbaarheid die we allemaal hebben? Hoop?
Ik merk dat ik dit verhaal wil delen. Een verhaal over een zoektocht naar goedheid, menselijkheid en zeker ‘ontschotting’ en openheid – ik hoop in de nabije toekomst veel meer verhalen te gaan verzamelen. Verhalen van hoop en wanhoop. Misschien dat je als pleegkind, als ouder en als pleegouders wel het meest van allemaal geconfronteerd wordt met het feit dat we als mensen niet volmaakt zijn. En juist met dat inzicht, kunnen we vooruit denk ik. Samen wat mij betreft.
Super mooie blog! Bemoedigend ook dat er pleegouders zijn met deze kijk. Als aspirant pleegouders staan wij recht voor het nieuwe hoofdstuk van ons leven. Een hoofdstuk waarvan we ons realiseren dat het ons leven op z’n kop gaat zetten, een hoofdstuk waarin wij weten dat het ons huidige systeem gaat ontwrichten. Toch klopt het hart naar een richting die niet voorhanden ligt… wij willen een thuis zijn voor kinderen/jongeren in nood. Wat het ons ook kost. We hopen op een netwerk van hulp juist in die eerste hoofdstukken van ons nieuwe avontuur. Jouw blog en post op Social media zijn daar goeie bronnen voor. Jullie openheid en kwetsbaarheid geeft ons juist de meewind in de zeilen naar nieuwe wateren.
Dus veel liefs van een oud student van je. Je was een geweldige afstudeer begeleidster 🤗
Wat leuk om van je te horen Jeanine, en wat tof dat jullie ook pleegouders willen worden.
Fijn ook dat het zo te zien jou en je lief en je kinderen goed gaat. Pleegzorg betekent een kind, jongere in huis krijgen die op z’n minst in de war is, en vaak verdrietig om wat er allemaal mis is gegaan.
Het zal hoe dan ook een enorme impact hebben, als ik je een tip mag geven; let op de klik met de ouders bij een plaatsing en op de klik met het kind. Je krijgt namelijk ook een hele familie erbij.
Het kind heeft er niets aan als je uit vriendelijkheid of medelijden ‘ja’ zegt terwijl er eigenlijk geen klik is. Een diep ja is belangrijk.
Het ga je goed en jullie zullen het vast fantastisch doen. Leuk ook om te lezen dat Jonathan YFC-er is, daar heb ik toch altijd nog een lijntje mee. Die gekkies die altijd vol idealisme blijven gaan voor jongeren.
Hartelijke groet,
Charissa