Deze week begon op de hogeschool waar ik doceer de minor ‘de box uit’. Als introductie liet ik de studenten een aantal grafstenen zien (om de eerste dag maar even lekker te beginnen).  De grafteksten werden als inspiratie gebruikt voor het voorstelrondje. Ook ik deed mee. Mijn gedachten flitsten terug in de tijd.

” Ik ben 24 jaar en woon sinds korte tijd in Utrecht. Op een dag kom ik uit mijn werk in Driebergen en loop nog even door Hoog Catharijne. Ik bewonder wat kleding, ruik de verse stroopwafels en kijk naar schoenen die ik me niet kan veroorloven. Dan gebeurt het. Bij de V&D boven aan de roltrap zie ik hem beneden staan. Een soort dwerg. Grijs haar piekt alle kanten op. Hij draagt bruine versleten kleren en grote schoenen zonder veters. Met een priemende blik kijkt hij naar de massa die aan hem voorbij glijdt en hem negeert. In zijn handen boven zijn hoofd draagt hij een groot bord.. Hij spreekt niet.
Ook ik ga naar beneden en passeer de dwerg met het bord.
‘Tot stof zult gij wederkeren’ staat er op het bord.
Het lijkt alsof er een film afspeelt in mijn hoofd.. Duizenden mensen passeren dit bord. Zien ze wat er staat? Lezen ze de woorden? Denken ze er over na?
Ik zal tot stof wederkeren. En heb ik dan geleefd zoals ik wil leven? Heb ik datgene gedaan wat ik wilde doen? Ik stap op mijn fiets en rijd nadenkend naar huis met de dwerg in mijn hoofd. Ik zie de baan voor me die ik zo graag wil. Ik zie het werk voor me dat ik nu doe. Waar leidt dit werk naartoe? De kansen die ik krijg om dat te doen wat ik graag wil zijn minimaal. Mijn werk is leuk en de kinderen waar ik mee werk hou ik van. Maar ik wil zo graag iets anders.. Ik wil theater maken. Ik wil de lach en de traan en de vuist oproepen door wat ik creëer.
Ik ben thuis. Ik pak de telefoon. Ik bel mijn vroegere baas.
Een jaar later geef ik dramales en twee jaar later heb ik een jeugdtheatergroep. Nog tien jaar later heb ik een eigen gezelschap….

Waar zo’n klein bericht op een bord gekrast door een (waarschijnlijk) psychiatrische patiënt toe kan leiden…