Schrijvers kunnen spelen met de tijd, een vluchtig moment eindeloos oprekken. Janna Loontjes in Filosofiemagazine Maart 2018

Photo by Brandon Wong on Unsplash

Al bijna 25 jaar fiets ik wekelijks langs de klok op het huidige notarisgebouw van de Vondellaan in Utrecht. Op weg naar het centrum, of op weg naar huis. Soms stond de klok voor, soms achter, soms stil. Maar altijd waren er de twee wijzers die aangaven hoe laat het volgens die klok was. Ik paste na het passeren van de klok vaak mijn fietstempo aan. Sneller als ik mijn afspraak of trein dreigde te missen en langzamer als ik nog ruim in mijn tijd zat. Ik reed er alleen langs, of samen met mijn lief, met vrienden, of met vreemden die ik net ontmoet had, met mijn ouders en tegenwoordig met een babbelende regenboogprins, die niet op die klok let, omdat hij een voorkeur heeft voor de digitale tijd.

De regenboogprins  kijkt op alle digitale klokken en stelt ze als het even kan bij op basis van andere digitale klokken in dezelfde ruimte. Van 7:05 naar 7:04 en van 20:13 naar 20:11. klokken horen op dezelfde tijd te staan. Voor iemand die wat globaler op de tijd let, zoals ik, is deze gewoonte hoogst irritant. Vooral omdat ik weet dat andere klokken, buiten ons huis, weer andere tijden aangeven.  De regenboogprins verbaast zich over de uren die zo maar voorbij zijn gegaan als hij wakker wordt. Hij is blij als hij toevallig om 04.44 even wakker is omdat hij dan drie keer zijn lievelingsgetal 4 op de wekker ziet. Hij is ook blij met iedere minuut die hij tijd weet te rekken voordat hij moet gaan slapen en soms roept hij ‘s in het weekend ‘s ochtends dat het ‘acht uur is, maar dat hij nog even wil lezen en straks pas gaat spelen’ (hij mag op vrije dagen altijd vanaf acht uur gaan spelen). De regenboogprins let op de digitale tijd en de minuten en seconden zijn daarbij voor hem belangrijk.

Mijn ankerpunt in Utrecht is al die jaren dat korte moment dat ik langs de klok op de toren van het hoekhuis op de Vondellaan rijd. Maar gisteren passeerde ik de klok en in een flits keek ik omhoog. Ik zag alleen een witte cirkel. de wijzers ontbraken. De tijd werd niet langer aangegeven door de lange en korte wijzer. Het was bijna alsof, ja alsof de tijd zelf weg was en daarmee dat moment van ordening tussen mijn huis en bestemming of andersom. Ik voelde een diepe verontwaardiging.