‘Ik had de hele tijd een brok in mijn keel toen ik naar de show keek’  zei Anda, moeder van 4 (uit huis geplaatste) kinderen.

Foto: Jeugdformaat

Voor het Lectoraat Jeugd en Gezin ontwikkelde ik op basis van het onderzoek ‘Jouw gezin, mijn zorg’ een theaterlezing
Samenwerking tussen ouders van  uit huis geplaatste kinderen en pleegouders of gezinshuisouders stond centraal. In opdracht van de organisatie Jeugdformaat, die samenwerking met ouders als speerpunt heeft, waren we te gast in de prachtige Rijswijkse Schouwburg.

Na de lezing leidde ik het panelgesprek waar een manager, pleegzorgwerker, ouder en gezinshuisouder van Jeugdformaat in participeerden samen met een beleidsmedewerker van de gemeente en Ellen Schep, onderzoeker van het Lectoraat Jeugd en Gezin van de CHE.
In de zaal zaten professionals van Jeugdformaat, maar ook enkele Jeugdbeschermers, Simba, pleegouders en gezinshuisouders.
Tijdens het interactieve deel er heel snel een gesprek tussen de zaal en het panel ontstond. Mensen wilden echt samen nadenken over hoe we tot betere samenwerking zouden kunnen komen. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit of je nou op het podium zat, of in de zaal. En daar werd ik zo blij van.

’Als je niet meer met elkaar kunt praten is de verbinding verbroken, het eerste wat je moet doen is die verbinding weer tot stand brengen, en dat kan niet anders dan door kwetsbaar te zijn, door toe te geven dat je iets verkeerd hebt gedaan of dat je iets niet weet. Dit moet ik doen, als gezinshuisouder, maar ik vind dat iedere professional die plaatsingen begeleid, dat ook moet doen.’  zei Pia, gezinshuisouder.

Verbinding, kwetsbaarheid, openheid en tijd,  waren woorden die telkens terugkwamen. In plaats van beheersen en regels moeten we meer leren zoeken naar mogelijkheden en afspraken op maat. Elkaar leren kennen en je oordelen opschorten, of beter nog, achterwege laten. In het ‘land van de pijn’ blijven en horen wat je daar moet horen om verder te kunnen.
Wat ook naar voren kwam vanuit de ouders is dat ze zich erg alleen voelen staan. alleen in hun netwerk en alleen in de samenleving die op ouders wiens kinderen uit huis geplaatst zijn neerkijkt. De ouders vertelden dat ze de straat soms niet meer op durfden. Dat ze zich te erg schaamden. En dat ze zich nooit gelijk voelden aan hulpverleners. Zowel Jeugdformaat als Ellen en de beleidsmedewerker besloot dit mee te nemen. Groepen waarin ouders elkaar kunnen ontmoeten zouden een goede investering kunnen zijn. Bij het lectoraat is al zo’n soort groep, een groep waar ouders samen met studenten, onderzoekers en vertegenwoordigers van organisaties in uitwisseling en experimenten en via onderzoek leren hoe ze mee kunnen werken aan dit belangrijke thema.
Blij was ik ook met Truusje van Zanten die met de fragmenten uit haar boek ‘Achter mijn voordeur’ en haar eigen verhaal aanwezig was en die stevig en eerlijk vertelde wat ze ergens van vond.

Al met al een hele waardevolle morgen, die voor mij een weg wees naar de toekomst en die weer bewijst hoe sterk theater de betrokkenheid van mensen kan vergroten. Ik sluit af met een opmerking van een Jeugdbeschermer uit de zaal:

’Deze dag moet herhaald worden, maar dan met alle jeugdbeschermers erbij’

Ik ben het er mee eens, en wat mij betreft doen ook meer ouders en pleegouders en gezinshuisouders dan mee, maar misschien is dat nog een brug te ver.