Toen onze pleegzoon, de regenboogprins, bij ons kwam wist ik nog niet dat de keuze om pleegzorg te gaan doen me vele antwoorden zou geven over de kunst van het leven. Alleen daarom al is het de moeite waard om het te doen. Veel heb ik geschreven over de veerkracht van onze Prins en ook over herstel en vele momenten van hoop. Prachtig waren die en verrijkend en inspirerend voor velen. Vandaag wil ik echter ingaan op de andere kant. Het falen. En ik ga ook in op hoe juist het bewustzijn van je beperktheid van nut kan zijn voor herstel van allerlei verbanden en zelfs voor de samenleving.

Falen

Bij een pleegzorg plaatsing krijg je direct te maken met het woord ‘falen’ en het woord ‘verlies’. Ouders hebben gefaald, kinderen hebben gefaald, het jeugdzorg systeem heeft gefaald en ook pleegouders en hun kinderen leren het woord heel snel kennen. Dagelijks wordt er gefaald en dat is een flinke uitdaging om mee om te leren gaan.
Altijd ligt er de negatieve spiraal om de hoek die de kans op een nieuw verlies versterkt.

Nederigheid

In dat hele proces ontstond er bij mij een besef van onafheid, ik moet denken aan het oude woord ‘nederigheid’ – het besef dat ik als individueel mens maar zeer beperkt mee kan werken aan het herstel van zoveel leed. Ik ben hoog opgeleid, ken de wereld van de hulpverlening al lang, heb veel skills in huis voor het omgaan met mensen. Toch merk ik dat in de zorg voor onze Regenboogprins altijd de kans op falen groot is, met daarbij het gevolg dat onze pleegzoon het vertrouwen in zichzelf verliest.

De regenboogprins

Hoe vaak is er niet onwetendheid, vermoeidheid, stijfkoppigheid, onprofessionaliteit, een haperend systeem of slechte zelfreflectie? Al snel realiseerde ik me dat ik  veel moest leren en anderen nodig had om  samen met mijn lief de touwbrug te kunnen zijn waarover de prins kan balanceren in groei naar volwassenheid. Zo’n brug moet stevig en veilig zijn en die uitdaging bieden die een kind nodig heeft om zich weer zo vrij te voelen dat hij zich gezond verder kan ontwikkelen. Anderen… wie zijn dat?

Samen

Als eerste  zijn er de moeder van de prins, de vorige pleegouders, onze familie en (digitale) vrienden, zijn individueel begeleider, de pleegzorgbegeleider en de voogd geweest die met ons meedachten en bouwden aan een nieuw thuis voor onze prins. Later ontdekte ik op Facebook een tof pleegouderforum waar honderden pleegouders vragen stellen en met elkaar meedenken.  Het was hartverwarmend om de liefde en strijdvaardigheid en het begrip voor elkaar te lezen. Ook was het fijn om te merken dat veel mensen hun uiterste best doen om ook de ouders van hun pleegkinderen te betrekken, ook al is dat soms heel erg moeilijk omdat er veel strijd is als ouders de plaatsing niet kunnen accepteren.

Illustratie: Jedi Noordergraaf

Via mijn werk bij de Christelijke Hogeschool Ede merkte ik hoe het lectoraat ‘Jeugd en gezin’ via hun onderzoeken meewerkte aan stevige inclusieve en zo mogelijk gedeelde zorg.  Ook de NVP en pleegzorg organisaties die ik ontmoette werkten samen, evenals stichting Kinderpostzegels die veel betekent voor pleegzorg in Nederland. Vele handen en harten en hoofden bouwen mee aan vitaliteit en hoop in pleeggezinnen.
Door dat ‘samen’, in die zin dat mensen met elkaar meedenken en elkaar praktische en psychische steun bieden, groeit de mogelijkheid tot herstel. Ik ben hier tot nu toe in betrokken geweest als pleegmoeder en een beetje vanuit mijn rol als creatieve maker bij het lectoraat. De rol als creatieve maker wil ik graag versterken.

The village is needed

Vanuit mijn expertise als theatermaker en pleegmoeder wil ik samen met een kunstenaarsteam van broedgebied.nl de pleegzorgcommunity een podium geven door verhalen over pleegzorg te verzamelen en deze om te zetten in liedjes, podcasts, een artikel en theater. Producten die  we via de verschillende pleegzorg organisaties willen verspreiden en een voorstelling die gaat reizen. Het gaat om verhalen van veerkracht en hoop, soms dwars door de ellende heen. Het gaat om verhalen van trouw en mens zijn, in al onze kwetsbaarheid. Waarom? Omdat ik denk dat de pleegzorgvillage sterker verbonden kan worden en omdat ik denk dat de pleegzorgvillage voor de samenleving van belang is, al is het maar om te laten zien dat mensen voor elkaar kunnen zorgen, ook als ze geen familie of vrienden zijn.

ENGAGE THE VILLAGE

Samen met Vitree zal het team van Broedgebied de komende maanden aan de slag gaan verschillende projecten te realiseren waarin we pleegkinderen, pleegouders, ouders, het netwerk er om heen en de eigen kinderen van pleegouders ontmoeten om verhalen op te halen en om te zetten in creatieve producten. We beginnen met Meet Up Brus en Zo, een kunstzinnige ontmoetingsdag voor eigen kinderen van pleegouders. 1 November is de dag, meer info volgt binnenkort via verschillende kanalen, maar als jouw kinderen erbij willen zijn, laat dat dan alvast even  weten, door een reactie te zetten op de site. Dan nemen we contact met je op.

Check ook dit filmpje: