Al geruime tijd voel ik onbehagen. Ik maak me zorgen over onze aarde. Over het leiderschap wereldwijd, de oorlogen, de ongelijkheid, het onrecht. Nu is dat niet vreemd. Maar waar ik last van heb, is de angst en verlamming die dat bij mij teweeg brengt. Ik ga door natuurlijk, ik weet mijn verantwoordelijkheden, Maar de zorg om de toekomst ligt vaak als een koude schaduw om mijn hart.

nodig
Soms heb je inkijkjes in iets groters dan jezelf, iets groters dan de tegenwoordige tijd en iets groters dan het dagelijks leven. Ik had dat nodig en ik kreeg het. Ik neem je graag mee in mijn ervaring.
Mijn lief en ik zijn uitgenodigd voor de pensionering van Edward de Kam, die ik als directeur van YFC Nederland leerde kennen  30 jaar geleden. Hij vertelt over de laatste tien jaar, waar hij als directeur van YFC Europa, Midden-Oosten en Noord Afrika werkte. Tijdens zijn verhaal voel ik iets warms door me stromen.
Ik zie hoe dwars door oorlogen en armoede wereldwijd kleine gemeenschappen worden gebouwd waar jonge mensen een plek krijgen, gezien worden en nieuwe hoop krijgen voor hun leven.  Ik zie foto’s van jonge stevige mensen in landen hier ver vandaan. Ik hoor Edward verhalen vertellen over mensen. Over bewogen, moedige, eigengereide mensen vol humor, die een missie hebben. Die gestuurd worden door iets groters dan henzelf.

De stoet
In mijn gedachten trekt een stoet mensen aan me voorbij.  Ik ontmoette bij YFC mijn liefste en ik ontmoette er vrienden voor het leven.  Bijna iedere week lees ik berichten in de online media van mensen die ik bij YFC ben tegengekomen. En ook in het gewone leven kom ik ze overal tegen. Want eenmaal samengewerkt bij YFC, weet je elkaar altijd weer te vinden.
Jongeren die moeders en vaders zijn geworden, die hun kinderen  leren over het leven en hoe je dat kunt leiden. Of activisten, die demonstreren voor een beter klimaat. Predikanten en pleegouders, straatpastores,  therapeuten, journalisten, docenten, leiders van organisaties, kunstenaars, hulpverleners, muzikanten, boekhouders, fondsenwervers, radiomakers, zendelingen en zoveel meer.
Het zijn mensen van vlees en bloed, niet gevrijwaard van het lijden. Sommigen zijn al overleden. Sommigen leiden aan chronische ziekten of zijn mantelzorger voor een kind, partner of ouder. Sommigen weten bij periodes de weg niet goed te vinden door het leven. Sommigen zijn gescheiden, sommigen hebben nooit een partner gevonden.
De warmte blijft door me heen stromen terwijl ik aan al die mensen denk. Nee, ze zijn niet perfect, verre van dat zelfs. Maar ze leven het leven, met passie, met moed en eigengereid. Ze hebben lief. En ze willen van betekenis zijn. Waarom?

De bron
‘Terug naar de bron’ heet deze blog. En dat komt door iets wat Gert van Dongen, vriend en bestuurslid van Edward, vertelt. Hij vertelt over een moment waar hij en Edward het niet eens werden. Ze liepen door de bossen in de hoop er uit te komen, maar de wrevel bleef. Tijdens de maaltijd later hing het nog steeds in de lucht. Gert vroeg tenslotte “Zullen we bidden?” En Edward antwoordde: “Altijd!” Ze keerden terug naar de bron, naar Jezus, naar ‘the universal Christ’. Naar degene die ze terugbracht bij datgene wat mensen verbindt, dwars door alles heen. De liefde. En van daaruit vonden ze weer het pad om verder te gaan.
Ik kan me voorstellen dat dit voor sommige lezers als abracadabra klinkt, en dat is het ook in zekere zin, want geloven is toegeven aan mysterie, aan dingen die je niet weet en niet kan zien. Mij gaf het verhaal moed. Moed om verder te gaan. Moed om naar een Leider te kijken die wars was van macht, oorlog en onrecht. Die mensen ziet en optilt en ze op hun plek zet. En het gaf me het bewustzijn dat ik daarin niet alleen ben.

Als ik naar huis rijd met mijn lief naast me zingt er een oud liedje in mijn hoofd dat ook zo’n ex YFC-er (Dwi)  op LinkedIn postte van Charlotte Högland.

Only love is the answer
Only love is the answer
Only love is the answer
In a world full of fears

Het onbehagen is er nog steeds, maar de verlamming niet. Mijn hart heeft een warme band gekregen door alle herinneringen die deze avond op heeft geroepen. Ik ken zo ongelofelijk veel mensen die met moed en lef leven en van betekenis zijn voor anderen.
Samen kunnen we, ook wereldwijd, meer dan alleen.

Dank je wel Edward en Gert, voor dit bijzondere moment.

De stoet: Edward, Gert, Wilfred, Egbert, Sabine, Bart, Henk, Henk, Ron, Julia, Ruurd, Vincenza, Thérèse, Jaap, Jan, Bert, Fleur, Jan, Arnold, Amelita, Mar, Anneke, Tonny, Victor, José, Johannes, Jan, Mars, Sander, Rufus, Bram, Dik, Jan, Frank, Dwi, Paulien, Hilde, Tineke, Douwe, Bart, Agaath, Eddy, Nynke, Geesje, Tabitha, Bram, Jolijne, Mirjam, Marjon, Puk, Willem-Jan, Jelle, Maaike, Judith, Bart, André, Frans, Marike, Marije, Marten, Willemijn, Anne-Marth, Eli, Lies, Jelmer, Mirjam, Remco, Bastiaan, Chenanja, Corjan, Jan Willem, Esther, Patricia, Lea, Jaco, Paul, Jelle, Helma, Robert, Leon, Setkin, Jeroen, Frank, Eline, Janine, Margreet, Joanne, Ferry, Ruth, Ignatius, Bauke, Christiaan, Henk-Jan, Rhode, Wouter, Gino, Barnabas, Tholi, Isaac, Yvonne, Shaun, Joy, Harm, Rachelle, Ruth, Pim, Famke, Martin, Miranda, Bart, Rikko, Saskia, Maarten, François, Arno, Pearl, Madelein, Reinoud, Christiaan, Hester, René, Anna, Caresse, Rick, Hilde, Dina, Peter, Leon, Lizelle, Dumi, Rudi, Lehani, Margie, Hanna, Pim, Anna, Gert, Nathalie, Judith, Nelleke, Jos, Nieke, Esther, Rhode, Milka, Joanne, Steven, Benjamin, Elco, Sumatra, Annemarie, Harm, Marco, Nienke, Sandra, Eline, Arno, Gerben, Gijs en ik weet zeker dat ik namen vergeten ben. Zet’m er vooral onder.