Ik maak me zorgen. Over van alles. Over de wereld, de oorlogen wereldwijd. Over het klimaat. Over de politieke situatie in ons eigen land.  Een gevoel van onveiligheid bekruipt me. Mondjesmaat spreek ik er over met vrienden. Wat gaat er de komende jaren gebeuren?
Tegelijk is er ook hoop. Ik lees met aandacht alle berichten van initiatieven om de biodiversiteit weer terug te brengen, initiatieven wereldwijd om meer eerlijke verdeling van werk en geld, vrouwenrechten, dieren te beschermen, eerlijke landbouw. Het troost me en geeft me hoop. Dat heeft het altijd gedaan, maar nu meer dan eerder. Wat ik lees wijst me een richting, de richting van rechtvaardigheid, eerlijkheid en liefde.  Maar het maakt me ook bewust dat die weg hard is en soms eindigt met de dood.

Vandaag las ik over Mozes die een onmogelijke opdracht kreeg van God, die bang was. ‘ Moet ik dan zelf mee om je gerust te stellen?’ zei God.  En Mozes ging op pad en God trok met hem mee. ‘S avonds zaten ze samen in een verlichte tent te praten. Dan was er een moment zonder bedreiging.

Ik ging op zoek naar een afbeelding van een verlichte tent. Een metafoor die me aanspreekt. Er is bescherming en er is licht, maar het is ook kwetsbaar.
Ik vond deze foto. Het ziet er knus uit. Een goede plek om ‘s avonds te spreken over alles wat me dwarszit en na te denken over de volgende dag, want dan ga ik weer op pad. Heb jij ook dat gevoel van zorg? Hoe vind jij het goede om te doen? Wat geeft jou hoop? Misschien heb je zin om in mijn spreekwoordelijke tent aan te schuiven en je gedachten met mij te delen?