Ik weet het niet zeker; droom ik? Of gebeurt het echt? Al zolang de scholen dicht zijn en we social distance moeten bewaren bevind ik me in een staat van verwarring.
Een deel van mij past zich aan. Gaat mee in de stroom van; onderwijs gaande houden voor mijn eigen werk en de regenboogprins, videobellen in plaats van fysiek contact, met z’n 3en het leven leven, af en toe aangevuld met onze huisgenoot, en werken aan een prachtig plan voor over een tijdje. Lief houdt kantoor in onze kleine extra kamer en vergadert de hele dag online.
Een ander deel, is onrustig en begrijpt het niet. Wat gebeurt er? Welke consequenties komen voort uit wat er nu gebeurt? Dat deel probeert grip te krijgen op dat waar nu geen grip op is. De vorige twee blogs zijn vanuit dat perspectief geschreven.
Wat ik ook deed en wat ik ook dacht; er was iets wat ik miste. Het was alsof ik in een twee-dimensionale wereld terecht was gekomen. Ik voelde me wel en niet aanwezig. Een deel was er wel en een deel niet. We leven op dit moment in de 40-dagen-tijd maar ik kon me er niet mee verbinden. Niet omdat ik boos was of verdrietig of bang, maar er gebeurde gewoon niets. Ik las dat allerlei kerken en mensen mooie initiatieven ondernamen en ik waardeerde dat ook, vond het belangrijk, maar zelf zei het me helemaal niets. Alsof ik een beetje een zombie was. Alleen zag niemand dat aan me omdat het van binnen gebeurde.
Ik denk dat ik in een soort Freeze ben geklapt. Gister avond voelde ik letterlijk het ijs smelten door twee dingen. Het eerste was dat ik het nummer ‘Turn Turn Turn’ vertolkt door ILse de Lange tijdens de laatste DWDD bekeek. Deze eeuwenoude Bijbelse tekst gleed zo naar binnen en verwarmde me, ik voelde iets van acceptatie. Het is zoals het is. Prediker sprak met kracht.
Het 2e was een korte blog van een Nederlandse journalist in Madrid die beschreef hoe daar in korte tijd zo veel mensen overleden dat er geen plek voor ze was op de begraafplaatsen. En dat hij toen hij het vertelde tijdens een Radio 1 programma, plotseling een traan over zijn wang voelde glijden. Toen smolt het ijs verder. En met dat het ijs smolt, kwam dat deel van mij dat ik miste terug. Vandaag heb ik naar vele versies van Turn Turn turn gekeken en geluisterd. Dankbaar dat wat er nu ook gaat gebeuren, ik daar met mijn hele ik bij kan zijn en niet alleen mijn overlevingsdeel.
