Ergens blijft in mij het vermoeden huizen dat de Here aan wie ik probeer te ontsnappen en de niet-God die ik probeer te vinden, beiden niet bestaan. Dat er een andere God moet zijn. Een God van ontferming. Maar waar verdomme, waar dan toch? De gelovigen hebben hem verstopt achter het gordijn van hun onwrikbare en onwankelbare weten. Zolang ik nergens een opening zie, nergens een spleet waar ik doorheen kan kijken, kan ik niets anders doen dan een beetje tasten – Stevo Akkerman (Donderdagmiddagdochter)

In dit boek  nam de schrijver mij mee naar een soort van gedeeld verleden, waar ik niet met een vrijgemaakte, zoals Stevo Akkerman, maar een evangelische bril in participeerde. Ik zag mezelf weer als 14-jarige in gevecht met mijn ouders en de predikant van onze kerk; een kerk kon toch met alle respect op geen enkele wijze vóór kernwapens zijn? Daar wilde ik niet meer naartoe. Het gevolg was dat ik  op zaterdagochtend naar een bijbelstudie van een goedwillende ‘vergadering der gelovigen’ leraar moest om woorden op stippellijntjes van niet afgemaakte bijbelverzen te schrijven. Dat hielp niet.  Lees verder →