Truusje

op

‘Daar vragen we Truusje voor!’ zei Martine zo’n twee jaar geleden toen we voor een filmpje op zoek waren naar een ouder van uithuisgeplaatste kinderen.
Truusje bleek een stevige no-nonsense-dame te zijn die heel goed wist wat ze wilde en wat niet. Een vrouw met humor. Een vrouw met een missie. Een vrouw waarvoor ik, naarmate ik haar beter leerde kennen, steeds meer respect kreeg. Een oervrouw, een overlever van verschrikkelijke dingen. En een vrouw die niet bang is voor een podium. Steeds vaker dacht ik: meer mensen moeten deze vrouw leren kennen. Haar verhaal moet gedeeld worden. Het begon te borrelen in mij. Zou ik de boeken die ze heeft geschreven om kunnen zetten in theater? Zou ze haar eigen verhaal willen spelen?

Een half jaar geleden begonnen we. Truusje kreeg haar allereerste theaterlessen en samen met haar werkte ik aan het eerste deel van een voorstelling. Ik schreef de tekst, Truusje dacht mee over de inhoud en volgorde en al spelend ontstond  TRUUSJE: ONE WOMAN!
Iets bijzonders, iets dat over een week voor het eerst voor publiek op een podium wordt gepresenteerd. Truusjes zus, Dineke gaat met haar mee en doet de techniek. De gezinshuisouder van het gezinshuis waar haar kinderen wonen zit in de zaal. Martine Noordegraaf van het Lectoraat Jeugd en Gezin, zal met Truusje de voorstelling nabespreken. De toeschouwers zullen Truusje vertellen wat het optreden bij hen oproept. Ik hoop op een ontmoeting, op ontschotting en op een basis voor verstevigde samenwerking tussen mensen die in de jeugdzorg werken en zorg nodig hebben.
Deze uitvoering is helaas besloten, maar erna zal ik nog een blog schrijven. Voor nu ben ik vooral blij en dankbaar voor de mooie samenwerking die we hebben en zo trots op deze fantastische vrouw! Er is maar 1 Truusje! Je moet haar echt leren kennen.
Wordt vervolgd.

 

Theaterlezing

op

‘Ik had de hele tijd een brok in mijn keel toen ik naar de show keek’  zei Anda, moeder van 4 (uit huis geplaatste) kinderen.

Foto: Jeugdformaat

Voor het Lectoraat Jeugd en Gezin ontwikkelde ik op basis van het onderzoek ‘Jouw gezin, mijn zorg’ een theaterlezing
Samenwerking tussen ouders van  uit huis geplaatste kinderen en pleegouders of gezinshuisouders stond centraal. In opdracht van de organisatie Jeugdformaat, die samenwerking met ouders als speerpunt heeft, waren we te gast in de prachtige Rijswijkse Schouwburg.

Na de lezing leidde ik het panelgesprek waar een manager, pleegzorgwerker, ouder en gezinshuisouder van Jeugdformaat in participeerden samen met een beleidsmedewerker van de gemeente en Ellen Schep, onderzoeker van het Lectoraat Jeugd en Gezin van de CHE.
In de zaal zaten professionals van Jeugdformaat, maar ook enkele Jeugdbeschermers, Simba, pleegouders en gezinshuisouders.
Tijdens het interactieve deel er heel snel een gesprek tussen de zaal en het panel ontstond. Mensen wilden echt samen nadenken over hoe we tot betere samenwerking zouden kunnen komen. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit of je nou op het podium zat, of in de zaal. En daar werd ik zo blij van.

’Als je niet meer met elkaar kunt praten is de verbinding verbroken, het eerste wat je moet doen is die verbinding weer tot stand brengen, en dat kan niet anders dan door kwetsbaar te zijn, door toe te geven dat je iets verkeerd hebt gedaan of dat je iets niet weet. Dit moet ik doen, als gezinshuisouder, maar ik vind dat iedere professional die plaatsingen begeleid, dat ook moet doen.’  zei Pia, gezinshuisouder.

Lees verder →

Multi talent

op



Eigenlijk kan ze denk ik alles wat ze wil.

Tijdens de startbijeenkomst van Art & Creativity 2 vraag ik welke mensen mee willen helpen om het festival dat we gaan doen, te organiseren. 4 mensen melden zich. Topmeiden, allemaal. Jorinde is 1 van hen. Ik ken haar nog niet. Omdat we wat intensiever samenwerken vanwege mijn rol als eindverantwoordelijke raken we in gesprek. Ze vertelt me over haar familie. Ze vertelt me over haar zusje, pleegzusje. Ze vertelt over de musical waar ze in speelt. Tijdens een programma-doorloop zie ik van haar een indrukwekkende fotoserie met daarbij gedichten die ze heeft geschreven. Daarna vertelt ze nog wat meer over zichzelf.  Wat later kom ik erachter dat ze ook zingt en muziek maakt. Jorinde dus. Een jonge vrouw met vele talenten.
Momenteel is ze aan het afstuderen, maar daarna gaan we hopelijk weer samenwerken.

 

 

Tabitha is m’n mattie!

op

Ik dacht altijd dat ik haar voor het eerst ontmoette tijdens een grote reünie van de organisatie waar ik werkte. Maar zij wist me te vertellen dat het eerder was en dat ze als tiener  een keer meespeelde  in een sketch tijdens een ouderavond die ik uitvoerde voor een middelbare school. Uiteraard had ze gelijk.


Toen ze achttien was deed ze mee aan een auditie voor Switch theater, dat ik programmeerde en regisseerde.
Toen ze 20 was, werd ze mijn collega en toen ze 21 was, nam ze een deel van mijn baan over. Kwaliteit, eigenheid, betrokkenheid en een geheugen als een olifant, dat kenmerkt haar.

Tabitha beschouw ik als een wonderlijk mens, zo anders dan ik, alhoewel mensen ons vaak met elkaar vergeleken. Dan noemden ze ons: Charis A en Charis B, of andersom; Tabith A en Tabith B. Waarom mensen dat deden snap ik nog steeds niet helemaal,  omdat we naar mijn idee totaal anders zijn.
Ik vergeet alle namen van mensen die op mijn pad komen, Tabitha onthoudt ze.  Ik kijk naar de grote lijnen, Tabitha kijkt naar de details. Ik wil de (creatieve) leiding hebben, Tabitha vindt het prima om een deelproject op zich te nemen en kan zowel conformeren als haar eigen visie en stempel op het geheel zetten. Lees verder →