In tranen zit hij naast me. Hij praat over al die jaren dat hij op deze school zat. Bijna zijn hele leven. In het begin van het jaar ging het nog over de ‘kussenruimte’ waar hij bijna iedere dag wel een keer zat tijdens zijn basisschooljaren. En over hoe’n hekel hij aan die ruimte had. Nu gaat het over de leraren en leraressen. Over de meesters en juffen die hij na dit jaar nooit meer zal zien, en over de leraren en leraressen van het voortgezet onderwijs. En over meester Chris, bij wie hij zo vaak even heeft gezeten als alles hem teveel werd. Hij huilt omdat hij na dit jaar geen lol meer met ze kan maken. 
Van zijn 5e tot zijn 16e zit hij al op deze school. Speciaal onderwijs. En speciaal is het voor hem. Zelf kan ik me niet heugen dat ik zo’n verdriet had als ik van de ene school naar de andere ging. Wel herinner ik me nog veel van zowel de meesters en juffen van de kleuterschool, basisschool als het voortgezet onderwijs (en bijna alle opleidingen erna ook). Blijkbaar gaat die band tussen leraar en leerling dieper dan ik in eerste instantie dacht. Maar bij de Regenboogprins speelt er meer. Als eerste dat afscheid nemen voor hem zwaar weegt op het moment dat het gaat gebeuren. Maar ook, zo vertelt hij mij, dat hij altijd heel erg zijn best heeft gedaan en dat dat zwaar was, en dat hij daar nu helemaal opnieuw mee moet beginnen. Want op een nieuwe school kent hij niemand en kent niemand hem. De docenten niet en de studenten niet.Hij ziet er tegenop. Lees verder →
Dingen die mij bezig houden
Herken je dat er soms zoveel belangrijke zaken spelen dat je niet goed meer weet hoe je die moet verwerken? Ik verwerk veel ervaringen in mijn blogs. Daar schrijf ik wat ik in mijn leven zie, lees, denk en beleef. Via de woorden orden ik mijn geest. De afgelopen weken had ik een flinke griep te pakken waardoor ik weinig energie had. Mijn werk kon ik doen, mijn verantwoordelijkheden bleef ik oppakken, maar s avonds was ik zo moe dat van schrijven niets meer kwam. En ondertussen beleefde ik bijzondere momenten, las mij in in nieuwe projecten, ontmoette nieuwe mensen, verwonderde ik mij, werd ik nieuwsgierig en las enkele boeken over wat er gebeurt met mensen die in een oorlog of onderdrukking belanden.
Photo by Michael C on Unsplash
Vanochtend heb ik een half uur naar het scherm zitten staren terwijl ik nadacht over een blog die ik wilde schrijven. Waar moest ik beginnen? Wat zou het thema worden? Hoe kon ik mijn ervaringen opschrijven? En op welke partij en op wie ga ik stemmen de 22e? De gedachten buitelden over elkaar heen. Meestal spreek ik mezelf streng toe, ‘Begin met één ervaring, dan volgt de rest daarna wel’.
Okay, ik begin dan maar met wie mij naast mijn lief het meeste bezig houdt. De Regenboogprins. Lees verder →
Als er van alles tegelijk gebeurt en je bang bent. Pasen 2023.
Het bestaan is kwetsbaar. Dat weet de Regenboogprins al heel lang. Er kan van alles misgaan. En op het moment dat dat gebeurt, krijg je twee dingen: overlevingskansen en angsten. Als het lukt om te blijven leven, blijft de angst bij je.
Als er spannende nieuwe wegen bewandeld moeten worden zal de angst roepen:’ Niet doen! Gevaarlijk! Misschien gaat er iets mis!’ Als er iets mis gaat roept de angst: ‘let op: er gaan nog veel ergere dingen gebeuren!’
De Regenboogprins is bezig met een snuffelstage. Dat is volledig nieuw en superspannend. Omdat we zijn stage zowel uitdagend als veilig hebben gemaakt, geniet hij er ook van en bouwt hij stapje voor stapje zelfvertrouwen op.
Dan: goede vrijdag 2023; om 10.00 voel ik me wat ziek. Voor de zekerheid doe ik even een Corona test terwijl de Regenboogprins samen met zijn stagebegeleider via whatsapp videobellen de afgelopen week bespreekt en plannen maakt voor de komende week. Ik denk dat ik griep heb, ik heb tenslotte nog nooit positief getest. Maar een kwartiertje later staat er toch plotseling een klein streepje bij de T. Ik heb Corona. De Regenboogprins ziet het streepje ook. Hij kijkt mij aan. Hij verstijft. Lees verder →
Mijn veranderde reactie op de Regenboogprins.
Edited in Prisma app with Cartoon
OPGETOGEN
Ik herinner me nog dat kereltje van 7 dat daar stoer voor me uit liep met mijn tas, die hij voor mij droeg. Dat ventje met die grote ogen die me iedere dag verraste met zijn bijzondere verhalen. Dat kereltje dat zijn verdriet de wereld in schold en de tafels en stoelen in de klas verschoof. Die lieve kleine prins die ik dag aan dag naar school en weer terug reed. Opgetogen was ik en met mij vele anderen. Vrienden, kennissen, familie, juffen, meesters en hulpverleners leefden mee. Hoe moeilijk soms ook, iedere dag ervoer ik ook die opgetogenheid. De blijdschap om deel uit te mogen maken van zijn leven. Om heel dicht bij hem te kunnen leven. Ik vertelde, ik schreef, ik fotografeerde en bracht onze gezamenlijke avonturen in beeld met zijn toestemming.
15 jaar en zo eigen…
Vandaag is de Regenboogprins 15 geworden. Ik maakte een kleine film van hem tijdens het bezoek aan een tentoonstelling. Iedereen die die film ziet, ziet iets van wie ik zie. Een uniek mens. Een jongen uit de lucht gevallen, een kind dat speelt. Een mens die zich niet schaamt. Het woord dat in mij opkwam toen ik de fragmenten zag was: Open.
Ik zet de video een of twee dagen openbaar. Daarna verberg ik hem weer. Voor wie even mee wil kijken met mijn ogen.