‘Het is de week van de pleegzorg. Maar je zou het ook de week van de evenwichtskunstenaars kunnen noemen. Want wie er ook betrokken is bij pleegzorg, van iedereen wordt gevraagd samen te werken en te streven naar balans en evenwicht. Als er niet wordt samengewerkt door hulpverleners en hulpverlenende instanties, door ouders en pleeg- of gezinshuisouders, door school, club en familie, is het evenwicht om het kind snel verdwenen en hoe moet het kind dan zelf nog evenwicht vinden?’ Dit vertelde een pleegouder die mijn foto-expositie bekeek tijdens de opening in Dronten afgelopen week.
Als je het zo bekijkt is pleegzorg misschien wel de moeilijkste klus ooit; als pleegouder ben je opvoeder, maar ook spin in het web van alle dingen er om heen. Pleegouder zijn vraagt van je om de vrede op te zoeken soms midden tussen de loopgraven. Het vraag ook organisatievermogen. Het vraagt van je dat je om kunt gaan met hechtingsproblemen, dus kennis van zaken is ook belangrijk. En het vraagt natuurlijk bakken vol liefde en geduld. En oh ja, ook heel veel assertiviteit. Tegelijk zijn dat allemaal fantastische skills om te leren, die je in allerlei situaties kan toepassen. En by the way, toen ik begon kon ik echt niet alles wat ik nu kan.
De skill die ik vanaf het begin echt nodig had was een reflectieve en actieve houding naar mezelf. Man man, wat hebben mijn lief en ik veel met elkaar gepraat over dit en dat en wat het best en wat als.. en mijn vriendinnen hebben veelvuldig meegedacht en gesteund waar ze konden. Mijn schoonmoeder luisterde liefdevol naar me als ik vol verwijt naar mezelf omdat ik veel te boos was geweest naar mijn regenboogprins ’s avonds op de bank zat en zij toevallig net belde. Met vallen en opstaan en met hulp van vrienden, familie, pleegzorg en jeugdzorg lukte het steeds beter om evenwicht te vinden.
Het is de week van de pleegzorg. Pleegzorg is goed en nodig, maar het is ook pijnlijk voor ouders die geen opvoeder meer zijn. Ik ben dankbaar voor de moeder van onze prins, die hem het leven heeft geschonken en hem bemoedigt als ze hem ziet. Ik ben dankbaar voor Sis die zo lief is voor haar broertje als ze hem bezoekt. Ik ben dankbaar voor zijn vorige pleegouders, die nog steeds graag en met liefde met hem optrekken. We zijn allemaal evenwichtskunstenaars en we vallen allemaal. Maar des te beter wij leren balanceren, des te veiliger zijn onze (pleeg)kinderen en des te beter kunnen ze zich ontwikkelen.
PS: de term evenwichtskunstenaars heb ik uit het boek ‘Risicokind of evenwichtskunstenaar’ van Elize Lam
