Sommige mensen hebben pas sinds de Coronacrisis gemerkt dat het leven echt niet maakbaar is. Er zijn ook mensen die dat nu wel merken, maar er niet aan willen. En er zijn mensen die dat al heel lang weten. De mensen die ik de laatste zeven jaar tegenkom die het al heel lang weten zijn pleegkinderen. Het overkwam ze gewoon. Door allerlei redenen en omstandigheden konden of mochten hun ouders niet langer voor ze zorgen en werden ze uit huis geplaatst. Er werd gezocht naar een pleeggezin. Pleeggezinnen zijn vaak (niet altijd) plekken waar kinderen meer dan welkom zijn. En heel vaak hebben pleegouders ook eigen kinderen, die dan dus vrij plotseling een broertje of zusje krijgen, die over het algemeen geen baby meer is.
Chris was twaalf. Hij zat op de basisschool. Op een dag kwam er een meisje in zijn huis wonen. Ehhh… een meisje dus! Best even wennen voor een twaalfjarige jongen. En, zo ontdekte hij verder, het was soms knap lastig om je speelgoed, je computer en uiteraard ook je ouders te moeten delen met kinderen en jongeren die soms helemaal niet aardig deden. Toen hij zestien was realiseerde hij zich: ‘Dit gaat niet alleen over mij.’ Sommige mensen hebben al jong een heel ingewikkeld leven achter de rug. Dat was een omslag. Hij ging het leven beter begrijpen. En daarmee zijn pleegbroers en zussen.
Marlin was acht. 
Haar ouders wilden graag voor kinderen in crisissituaties zorgen. Op een nacht bracht de politie drie kinderen. De politie was heel erg onder de indruk van de situatie waar ze de kinderen weg hadden gehaald. Ze bleven nog een tijd in de huiskamer van haar ouders zitten om bij te komen. Marlin was niet bang. Ze dacht alleen maar: ‘Nu zijn ze veilig.’ Ook Marlin ontdekte dat de kinderen soms helemaal niet aardig deden. Ze was heel boos soms als ze zo maar haar moeder uitscholden. Het was wel haar moeder waar ze het tegen hadden.
Marieke kent het niet anders. Haar ouders vangen al sinds zij jong is kinderen en jongeren op. Het is soms zwaar als je net aan een pleegbroer of zus gewend bent en dan gaat hij of zij weer weg. En als je zelf niet lekker in je vel zit en je ouders hebben het druk met alle kinderen en jongeren die bij ze wonen, is dat wel heel moeilijk soms. Marieke zegt: door mijn eigen moeilijkheden ontdekte ik hoe moeilijk het kan zijn als de mensen die het belangrijkst zijn, weinig ruimte en tijd voor je hebben. Marieke zegt ook dat ze regelmatig een flinke spiegel voor d’r neus krijgt van haar pleegbroers en zussen. Een glasharde spiegel. En dat ze merkt dat ze van belang is in het leven van mensen die het even heel moeilijk hebben, dat ze een praatpaal is en dat dat fijn is. Marieke zou het leven dat ze heeft geleid altijd precies zo overnieuw gekozen hebben. ‘Het is verrijkend’ vindt ze.
Demi was 15 toen haar moeder een gezinshuis startte. Ze kan zich nog goed herinneren hoe druk ze het de eerste weken vond. Al die kinderen aan tafel. Ze was benieuwd of ze dan ook als echte broers en zussen zouden gaan voelen. ‘Het is toch anders met mijn echte zus dan met mijn pleegbroers’ vertelt ze. Maar het is ook bijzonder. Soms gebeuren er onverwachte dingen. Zoals afgelopen zomer. Door de Coronacrisis ging haar vakantie naar een ver land niet door. Ze baalde enorm. En toen verraste haar pleegbroer haar door haar uit te nodigen samen met hem op vakantie te gaan. Uiteindelijk ging iedereen mee en hadden ze een hele bijzondere reis samen.
Een aantal weken geleden was ik met deze mensen in gesprek en luisterde naar hun verhalen. Het waren geen ideale verhalen, maar echte. Het ging over wat er zo mooi was en wat er zo raar was en wat zo moeilijk. Het ging over begrip en onbegrip en verwachtingen die wel en niet uitkwamen en over verrassingen.
Ik luisterde naar hen en ik bedacht me dat ze al jong leerden dat het leven niet eerlijk is. Dat sommige kinderen in een warm nest opgroeien en anderen er uit vallen en aan een ander nest moeten wennen, soms tegen wil en dank. Ze leerden ook dat als dat toevallig hun nest was, dat ze plotseling veel moesten delen met deze kinderen, o.a. de tijd en aandacht die hun ouders anders aan hen zouden besteden.
Ik zat naar ze te kijken tijdens de ZOOM-meeting die we hadden en ik zag hun ogen. Mijn potlood begon te bewegen. Ik tekende hun gezichten, met daarin die ogen. Acht ogen die zo vol leven de wereld inkeken. Acht ogen van jonge mensen die vertelden dat ze door de keuze van hun ouders beter begrijpen wat het inhoudt om je leven te delen. Dat ze beter begrijpen dat er onrecht gebeurt, dat ze sterker zijn geworden juist door dat begrip en dat ze meer inzicht in zichzelf hebben gekregen.
We hebben een podcast gemaakt van hun verhaal. Het is de moeite waard om naar ze te luisteren. Deze club jongeren heeft een belangrijk verhaal te vertellen.
Marlin Wildeboer schrijft op dit moment een boek dat in de zomer uitkomt. Aan het einde van de podcast kun je er nog meer over horen, mocht je geïnteresseerd zijn. Hieronder de link naar de podcast. Hij is ook te vinden op Spotify en veel andere podcast apps.
