Post Traumatic Growth Potential

op

Dat deze blog bovenstaande titel moest hebben, wist ik zeker. Ik kwam de term tegen in het boek ‘Oud zeer’ van Bram Bakker, die het weer had gehoord van het advocatenechtpaar Knoops.  Een inspirerende term. Ik kom er  aan het einde van deze blog op terug.

Mijn profiel is die van de inspirator.

Ik inspireer, maar ik ontwikkel mezelf ook door geïnspireerd te worden. Afgelopen jaren waren op zijn minst paradoxaal. Er was inspiratie en er waren ook processen die me uitputten.  En dan waren er ook nog de andere grote vragen waar ik helemaal geen tijd voor had om me in te verdiepen, maar die me wel veel zorgen baarden. Ik leefde vaak tussen vrees en hoop, tussen frustratie en missie. Ik deed mijn best iets te betekenen, maar vaak lukte dat helemaal niet, juist bij zaken die ik zo van belang vond.  Door de zorg voor mijn pleegzoon kwam ik in de wereld van Jeugdzorg terecht. Een weerbarstige wereld aan alle kanten. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de mensen van Carehouse die al zoveel jaar echt klaar staan voor onze telg. Met name de mensen die met ons samenwerkten en de hele context om onze pleegzoon heen meenamen heb ik gewaardeerd, zoals de therapeute die met iedereen belde en een levensverhaal voor hem schreef dat  we via EMDR voor hem mochten voorlezen. Carehouse en de therapeute zijn voorbeelden van organisaties en mensen die zorgvuldig en humaan werken.  Deze dingen wil ik echt genoemd hebben voordat ik bij het deel wat ik verfoeid heb kom. Lees verder →

Ik ben een pleegkind, en nu…? (Boek voor tieners)

op

Een jaar geleden, ontmoette ik haar tijdens het interview dat ik met haar deed voor een podcast. Ze was opgegroeid in een pleeggezin en wilde daarover vertellen. Inmiddels was ze in de 30 en had ze besloten iets te willen betekenen voor jongeren die nu in een pleeggezin wonen. Ze wilde een boek schrijven. En of ze dan mijn pleegzoon daarvoor mocht interviewen. Hij wilde wel. Lees verder →

Mijn veranderde reactie op de Regenboogprins.

op

Edited in Prisma app with Cartoon

OPGETOGEN

Ik herinner me nog dat kereltje van 7 dat daar stoer voor me uit liep met mijn tas, die hij voor mij droeg. Dat ventje met die grote ogen die me iedere dag verraste met zijn bijzondere verhalen. Dat kereltje dat zijn verdriet de wereld in schold en de tafels en stoelen in de klas verschoof. Die lieve kleine prins die ik dag aan dag naar school en weer terug reed. Opgetogen was ik en met mij vele anderen. Vrienden, kennissen, familie, juffen, meesters en hulpverleners leefden mee. Hoe moeilijk soms ook, iedere dag ervoer ik ook die opgetogenheid. De blijdschap om deel uit te mogen maken van zijn leven. Om heel dicht bij hem te kunnen leven.  Ik vertelde, ik schreef, ik fotografeerde en bracht onze gezamenlijke avonturen in beeld met zijn toestemming.

Lees verder →

Er is maar één mama.

op

Het is de week van de pleegzorg 2022. Deze week deed ik meerdere programma’s. En eigenlijk kwam het in alle programma’s naar voren;  Mama!
Wie is er de mama? Is dat de vrouw die haar kinderen baart? En als deze vrouw haar kinderen opgroeien in een pleeggezin, wordt de pleegmoeder dan mama?

Inmiddels heb ik er al veel over gehoord. Pleegouders die meerdere jonge kinderen hebben, en wiens pleegkind ook mama begint te zeggen. Ouders die me met tranen in hun ogen vertellen dat hun kind mama tegen de pleegouders zegt.  Pleegouders die hun pleegkinderen vanaf het begin vertellen dat ze maar één mama hebben, en dat is degene uit wie ze geboren zijn. Gezinshuisouders die duidelijk aangeven nooit de vervanger te kunnen zijn van de ouders, en gezinshuisouders die voor iedereen mama en papa worden. Onderzoekers die verdeeld zijn hierover. De ouders van Mijnkinduithuis, met wie ik samenwerk zijn er duidelijk over; er is maar één mama en dat zijn zij. Lees verder →

Schaamte en tevoorschijn komen.

op

‘Niets liever wil ik dan mensen laten SHINEN! En zelf SHINE ik natuurlijk ook graag.’

Ik sprak met twee vrouwen, een van 30 en eentje van 40. Beiden zijn opgegroeid in een pleeggezin. Het was een diep gesprek.  Zo’n gesprek dat je normaal gesproken alleen ’s avonds heel laat bij een kampvuurtje hebt, of tijdens een lange wandeling. Ik was de interviewer. Zij vertelden over hun leven.
Tijdens het gesprek werd ik bevestigd in iets wat ik ook vaak zie  bij onze eigen Regenboogprins:  Op het moment dat je in een pleeggezin komt wonen, weet je niet goed meer bij wie je hoort. Je weet niet goed meer of je nou bij je ouders hoort, omdat je daar niet woont. Je weet ook niet goed of je bij de nieuwe mensen hoort waar je  bent gaan wonen. Je moet je opnieuw gaan hechten, terwijl je niet goed weet waarom je niet meer bij je ouders woont en welk deel jij daarin hebt gehad. Misschien was het wel jouw schuld dat je weg moest? Je weet ook niet of de nieuwe mensen wel te vertrouwen zijn, of ze wel echt willen dat jij er bent.  Lees verder →