Mijn veranderde reactie op de Regenboogprins.

op

Edited in Prisma app with Cartoon

OPGETOGEN

Ik herinner me nog dat kereltje van 7 dat daar stoer voor me uit liep met mijn tas, die hij voor mij droeg. Dat ventje met die grote ogen die me iedere dag verraste met zijn bijzondere verhalen. Dat kereltje dat zijn verdriet de wereld in schold en de tafels en stoelen in de klas verschoof. Die lieve kleine prins die ik dag aan dag naar school en weer terug reed. Opgetogen was ik en met mij vele anderen. Vrienden, kennissen, familie, juffen, meesters en hulpverleners leefden mee. Hoe moeilijk soms ook, iedere dag ervoer ik ook die opgetogenheid. De blijdschap om deel uit te mogen maken van zijn leven. Om heel dicht bij hem te kunnen leven.  Ik vertelde, ik schreef, ik fotografeerde en bracht onze gezamenlijke avonturen in beeld met zijn toestemming.

Lees verder →

Er is maar één mama.

op

Het is de week van de pleegzorg 2022. Deze week deed ik meerdere programma’s. En eigenlijk kwam het in alle programma’s naar voren;  Mama!
Wie is er de mama? Is dat de vrouw die haar kinderen baart? En als deze vrouw haar kinderen opgroeien in een pleeggezin, wordt de pleegmoeder dan mama?

Inmiddels heb ik er al veel over gehoord. Pleegouders die meerdere jonge kinderen hebben, en wiens pleegkind ook mama begint te zeggen. Ouders die me met tranen in hun ogen vertellen dat hun kind mama tegen de pleegouders zegt.  Pleegouders die hun pleegkinderen vanaf het begin vertellen dat ze maar één mama hebben, en dat is degene uit wie ze geboren zijn. Gezinshuisouders die duidelijk aangeven nooit de vervanger te kunnen zijn van de ouders, en gezinshuisouders die voor iedereen mama en papa worden. Onderzoekers die verdeeld zijn hierover. De ouders van Mijnkinduithuis, met wie ik samenwerk zijn er duidelijk over; er is maar één mama en dat zijn zij. Lees verder →

De week van de evenwichtskunstenaars.

op

 

‘Het is de week van de pleegzorg. Maar je zou het ook de week van de evenwichtskunstenaars kunnen noemen. Want wie er ook betrokken is bij pleegzorg, van iedereen wordt gevraagd samen te werken en te streven naar balans en evenwicht. Als er niet wordt samengewerkt door hulpverleners en hulpverlenende instanties, door ouders en pleeg- of gezinshuisouders, door school, club en familie, is het evenwicht om het kind snel verdwenen en hoe moet het kind dan zelf nog evenwicht vinden?’ Dit vertelde een pleegouder die mijn foto-expositie bekeek tijdens de opening in Dronten afgelopen week.

Als je het zo bekijkt is pleegzorg misschien wel de moeilijkste klus ooit; als pleegouder ben je opvoeder, maar ook spin in het web van alle dingen er om heen. Pleegouder zijn vraagt van je om de vrede op te zoeken soms midden tussen de loopgraven. Het vraag ook organisatievermogen. Het vraagt van je dat je om kunt gaan met hechtingsproblemen, dus kennis van zaken is ook belangrijk. En het vraagt natuurlijk bakken vol liefde en geduld. En oh ja, ook heel veel assertiviteit.  Tegelijk zijn dat allemaal fantastische skills om te leren, die je in allerlei situaties kan toepassen. En by the way, toen ik begon kon ik echt niet alles wat ik nu kan.

De skill die ik vanaf het begin echt nodig had was een reflectieve en actieve houding naar mezelf. Man man, wat hebben mijn lief en ik veel met elkaar gepraat over dit en dat en wat het best en wat als.. en mijn vriendinnen hebben veelvuldig meegedacht en gesteund waar ze konden. Mijn schoonmoeder luisterde liefdevol naar me als ik vol verwijt naar mezelf omdat ik veel te boos was geweest naar mijn regenboogprins ’s avonds op de bank zat en zij toevallig net belde. Met vallen en opstaan en met hulp van vrienden, familie, pleegzorg en jeugdzorg lukte het steeds beter om evenwicht te vinden.

Het is de week van de pleegzorg. Pleegzorg is goed en nodig, maar het is ook pijnlijk voor ouders die geen opvoeder meer zijn. Ik ben dankbaar voor de moeder van onze prins, die hem het leven heeft geschonken en hem bemoedigt als ze hem ziet. Ik ben dankbaar voor Sis die zo lief is voor haar broertje als ze hem bezoekt. Ik ben dankbaar voor zijn vorige pleegouders, die nog steeds graag en met liefde met hem optrekken. We zijn allemaal evenwichtskunstenaars en we vallen allemaal. Maar des te beter wij leren balanceren, des te veiliger zijn onze (pleeg)kinderen en des te beter kunnen ze zich ontwikkelen.

 

PS: de term evenwichtskunstenaars heb ik uit het boek ‘Risicokind of evenwichtskunstenaar’  van Elize Lam