Theater haalt de ervaring uit de MIST!

Het is even stil. Dan komt het applaus. Enkele mensen gaan staan. Ik zie mensen in tranen. Naast me staat Janine van der Duin, die net voor de eerste keer haar eigen voorstelling ‘Mist’ heeft gespeeld. Ze lacht en straalt. Het is gespeeld, het is gedaan. Hier hebben we een jaar lang samen naartoe gewerkt. De sfeer in de kleine zaal van ‘Indekerngezond’  is aandachtig en warm. De mensen gaan weer zitten en het nagesprek begint. Wat raakt? Wat haakt? Een geanimeerd gesprek volgt.

Ik ken Janine al lang. Ik kan me nog goed herinneren dat ze lang geleden als deeltijdstudent Social Work in een ontzettend leuke klas deelnam aan mijn dramalessen. Een aardige open vrouw, initiatiefrijk, geïnteresseerd en actief betrokken. Na haar opleiding kwamen we elkaar af en toe weer tegen. Ze woonde een tijdje in Utrecht, reisde naar Zuid- Afrika, en later was ze getrouwd, werkte bij Lister en speelde bij de Orde der Dwazen. Via haar leerde ik dat theatergezelschap kennen en regisseerde ik een aantal jaar met plezier de producties die deze groep maakte.

Verdwenen
Echter, zo’n anderhalf jaar geleden kwam ze plotseling niet meer. Ik vroeg waar ze was. Het antwoord was dat het niet goed met haar ging en dat ze er verder niet zoveel over konden zeggen. Ik wist niet goed wat te doen. Uiteindelijk stuurde ik een app met een groet en dat ik aan haar dacht. Ik wilde haar laten weten dat het voor mij niet normaal was dat ze zo maar was verdwenen. Dat zij ook bij het gezelschap hoorde ook al was ze daar niet. Ik snapte het niet precies…. het was wat mistig om de situatie.

Terug
Een zomer ging voorbij en ergens in september zag ik haar gelukkig weer.  Ze straalde en keek me doelbewust aan Ze moest me spreken over iets wat ze wilde. “Ik had een depressie” vertelde ze me. “ En ik wil daar iets mee. Ik wil een voorstelling maken. Wil jij me helpen?”

Maken
En zo begon een boeiend maakproces. Janine maakte een storyboard over de gebeurtenissen die in de drie maanden van haar depressie plaatsvonden. Ze schreef teksten. Samen bespraken we het storyboard, ik hielp om de teksten geschikt voor een voorstelling te maken. We herschreven, we schrapten. We zochten een dramaturgisch concept. En daarna begon het spelen. Janine speelde haar verhaal. Ze doorleefde veel opnieuw. En vaak waren er tranen. Soms van verdriet, maar veel vaker en dieper vanuit de liefde die zij voelde voor mensen om haar heen. Mensen die haar niet wilden missen. Mensen die zij niet wilde missen. Het was een persoonlijk en intiem proces om zo samen op te trekken en langzaam maar zeker kwam de voorstelling tot stand. Janine ontmoette ondertussen mensen die haar aanmoedigden. Haar man, haar vrienden en collega’s, haar mede-netwerkleden  van ‘het blauwe paard’. Marike, een lid van haar theatergezelschap wilde het decor wel voor haar maken. Haar schoonzus maakte opnames voor een trailer. Haar man maakte foto’s van haar en haar broer bouwde een website.

Eenzaamheid en onvermogen
Gaandeweg ging ik me steeds meer realiseren hoe eenzaam mensen zich kunnen voelen in en om een depressie. Hoe moeilijk het kan zijn voor vrienden, familie maar ook professionals om te begrijpen wat er gebeurd en passend te reageren. Janine liet me zien hoe zij zich vasthield aan een paar existentiële mantra’s die ze in die tijd repeterend tegen zichzelf zei. Hoe ze haar diepste gedachten niet uit durfde spreken en het toch deed. En hoe die keuze, eindelijk de eenzaamheid doorbrak en  de mensen om haar heen in beweging zette, waardoor er de hulp kwam die nodig was.

En nu is de voorstelling af en speelde Janine hem voor het eerst op de unieke plek ‘ In de Kern Gezond’ in Leidsche Rijn in Utrecht. Tijdens de voorstelling zag ik hoe de theatrale wetten helpen om datgene wat verteld moet worden te laten landen. Het ritme, het spel, de muziek, het decor, de ervaring gestileerd in een vertelbaar verhaal. Wat heb ik toch een mooi vak.
Dankbaar ben ik voor dit bijzondere traject. Ik hoop dat de voorstelling mensen die depressie kennen vanuit eigen ervaring, vanuit de positie van familie, vrienden, maar ook professionals met elkaar in gesprek zal brengen. Meer ervaringen uit de ‘mist’ zal halen en dat het zal leiden tot meer openheid, begrip en inzicht.

Ben je geïnteresseerd geraakt in de voorstelling? Janine wil graag komen optreden. Je kunt haar vinden via www.routepositief.nl

 

Ps: Wil je weten wat voor plek ‘In de kern Gezond’  is? Misschien ook een mooie locatie voor iets wat jij wilt laten zien: Check www.indekerngezond.nl
En kijk ook eens op www.blauwepaard.nl als je ook vindt dat iedereen kwetsbaar én krachtig is!

 

 

 

Achter mijn voordeur


Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst haar naam. ‘Truusje’ heette ze. Ze deed mee aan een korte video voor een site die ik samen met een team samenstelde voor het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede (www.gedeeldopvoederschap.nl).
Truusje van Zanten viel voor de verkeerde man en werd samen met haar twee jonge kinderen slachtoffer van huiselijk geweld. Zowel zijzelf als haar kinderen waren daardoor ernstig getraumatiseerd en om de moeder te kunnen blijven van haar kinderen, stond ze toe dat haar kinderen opgroeiden in een pleeggezin en een gezinshuis.
Ik schrijf het op in enkele zinnen, maar wat een ellende, pijn en daarnaast ook nog mega-ingewikkelde situaties kan een mens in terechtkomen. Het bijzondere aan deze vrouw is dat ze haar verhaal wilde vertellen. Ze wilde dat meer mensen zouden horen welke nood er achter een voordeur kan zijn.

Truusje heeft inmiddels twee boeken geschreven.

Achter mijn voordeur gaat over hoe haar relatie met haar toenmalige partner begon en zich ontwikkelde tot een situatie waarin niets meer gespaard werd; het huis, Truusje, en zelfs haar toen nog hele jonge kinderen.  Het gaat ook over het moment dat ze een punt achter de relatie zette en de weg die ze daarna ging. Een weg vol rechtszaken en een steeds groter besef van de trauma’s die zij en haar kinderen hebben opgedaan. Truusje neemt de lezer mee alsof je erbij bent. Het is alsof je naast haar staat en mee gaat om de sloten in haar huis te controleren. Je bent boos met haar, maar kunt ook hulp aanvaarden. Steeds meer bewondering kreeg ik voor de moed, assertiviteit en levenslust van deze vrouw.

Dit jaar is het boek  Achter mijn voordeur – het vervolg  uitgekomen. Hierin beschrijft Truusje hoe zeer de trauma’s van toen doorwerken in het nu. Door het oerwoud van instanties, voogden, pleegouders, gezinshuisouders en andere jeugzorgbetrokkenen baant ze zich een weg om te zorgen dat haar kinderen veilig en goed op kunnen groeien.
Vaak voelt ze zich  gesteund. Soms voelt ze zich tegengewerkt en moet ze kei en keihard opkomen voor zichzelf en haar kinderen.
Tussendoor beschrijft ze hoe ze ook langzaam maar zeker ontdekt welk werk ze  graag wil doen en een opleiding gaat volgen. Ze schrijft hoe haar nieuwe partner Joris met haar meeleeft, hoe haar ouders overlijden, en hoe haar zus haar altijd bijstaat.
Juist die stukjes vond ik zo gaaf om te lezen. Ze maken dat ik niet alleen maar het verhaal van een moeder, deze moeder lees, maar het verhaal van een mens. De mens Truusje, die bereid is om haar verhaal met publiek te delen. Een vrouw die een veerkracht toont waar iedereen iets van kan leren. Alleen daarom al raad ik je aan dit boek te lezen. En verder is het wat mij betreft een must voor iedere sociale professional die met ouders van uithuisgeplaatste kinderen werkt.

Waar kun je de boeken kopen? Klik hier

 

 

40 dagen Ebba Pauli: Gebed

60B2B9F0-3D70-4F4F-B66B-885BDE8821EB

Het eerste verhaal uit ‘De kluizenaar’ beschreef ik in mijn blog ‘vrede versus geluk’ . Door dat verhaal raakte ik geïnteresseerd in het boekje en wilde meer verhalen lezen. Het 2e verhaal gaat over gebed. Gebed; lekker thema. Zo’n thema dat direct een mengelmoes aan ervaringen oproept. Faalervaringen vooral. Ik denk dat het eigenlijk sinds mijn moeder er niet meer op let of ik wel mijn gebedje heb gezegd (ik zal een jaar of twaalf geweest zijn) nooit meer helemaal goedgekomen is.  Op dit moment heb ik een kind om voor te zorgen; dat helpt. Hij bidt iedere dag voor ons sbij het avondeten en ik bid iedere avond voor hem voor het slapen gaan. En dan heb ik het alleen nog maar over de discipline van het gebed.

Lees verder →