“Ik geloof niet dat zijn pijn alleen een biologisch defect is. Net als iedereen zoekt hij verbinding, wil hij van waarde zijn, een doel hebben. Met het maken van deze voorstelling heb ik geprobeerd mijn broer wat beter te begrijpen.”

Dit zijn woorden van regisseur  Abdel Daoudi  over  de voorstelling  233 ºC . Het is voor hem een persoonlijk verhaal omdat hij een psychose gevoelige broer heeft. De voorstelling was professioneel, prachtig, humoristisch en pijnlijk.
Jason lijdt aan psychoses en woont daardoor bij zijn moeder. Hij probeert de psychoses te beteugelen door ‘s nachts luidkeels te zingen. Dat doet natuurlijk iets in de wijk. De buren van het woonerf hebben last van hem. Voor je het weet zit je als kijker tijdens de voorstelling mee te denken over hoe veilig het is om met Jason in de wijk te wonen. Jason wil namelijk alles wat er gebeurt zuiveren door middel van vuur. Ik kon me helemaal voorstellen dat dat beangstigend is voor de omgeving. Probeer de motieven van Jason maar eens te begrijpen. Dat is een hele klus.
Terwijl de voorstelling zich ontwikkelt zie ik dat ook het queer-echtpaar flinke problemen heeft, dat een andere buurvrouw begint te dementeren en dat het meisje dat verliefd op Jason is post traumatische stress signalen geeft. Alleen ‘daar gaat het niet om’. Alle ogen zijn gericht op Jason, die voor onveiligheid zorgt. Lees verder →