Kanaries

op

De voorstelling ‘ Kanaries’ raakte mij diep. Muziek, teksten en mensen spraken tot mij in het prachtige intieme zaaltje van In de Kern Gezond in Leidsche Rijn, Utrecht.
Het raakt mij als professionaliteit en echtheid samen gaan. De voorstelling had iets religieus zonder religieus te zijn.

want denken heeft één vleugel
met één vleugel stort ik neer
Ik draai in cirkels van gedachten

en weten heeft twee vleugels
als mijn denken weten wordt
dan pas kan ik zweven
dan pas ben ik vrij

want weten heeft twee vleugels

met twee vleugels vlieg ik uit.

(Herman van Tongerloo, naar Rumi)

 

Een brief van Kika (liedje: Kabeltrui)

op

Wat wist ik eigenlijk van pleeggezinnen?

‘Wil je een workshop songwriting geven aan eigen kinderen van pleegouders?’ Tabitha van Dongen, mijn  regisseur tijdens een theatertussenjaar, belde mij op met deze vraag.
Het zette mij aan het denken: Wat wist ik eigenlijk van pleeggezinnen? Mijn beste vriendinnetje op de middelbare school was ‘eigen kind’ (een term die ik voor dit project nog niet kende) en ik was vaak in het gezin met de pleegkinderen, allemaal kinderen met hun eigen verhaal. Ik liep stage bij de jeugdpsychiatrie voor mijn studie muziektherapie en ook daar zaten pleegkinderen in de doelgroep. Maar deel uitmaken van een pleeggezin, dat heb ik nooit meegemaakt. Ik was nieuwsgierig naar hoe eigen kinderen dit ervaren.

Samen met Tabitha ging ik aan de slag. Er kwamen weken aan met veel voorbereiding: de workshop vormgeven, deelnemers werven, daarna de deelnemers alvast leren kennen door een telefonisch interview. Vanaf de interviews begon het echt tot leven te komen voor mij. Stuk voor stuk vond ik de kinderen die ik sprak krachtig, open maar ook speels en enthousiast. En ik hoorde een verantwoordelijkheid en compassie terug voor hun pleegbroers en zussen die mij ontroerde.

slijpstenen en juweeltjes

De dag van de workshop brak aan, ik had er zin in maar vond het ook spannend: hoe zouden ze reageren op de oefeningen? Het ging niet zozeer om het resultaat, maar om het oefenen en plezier beleven aan stoeien met tekst en muziek. Het belangrijkst vond ik dat ze zich ontspannen voelden en hun creativiteit konden laten stromen. En ik hoopte dat ze hun verhaal durfden te vertellen, zodat ze daadwerkelijk een ‘eigen’ liedje zouden maken. En wat heb ik deze meiden (mannen, geef je volgende keer ook op!) kunnen leren kennen. Ze waren stuk voor stuk slijpstenen voor mij en voor elkaar, met vuur sprongen ze het diepe in en wat een juweeltjes kwamen er tevoorschijn uit de opdrachten.

We hadden een kazoo om de opdrachten in- en uit te luiden. Er was een schatkist om interessante woorden in te verzamelen zoals: ‘druipsteengrot’, ‘glitter’, ‘alles’ en ‘confetti’. Er was een gereedschapskist waarin we alle tips verzamelden die we zelf bedachten en die in het mini-college werden gegeven. En we gingen lekker vrij schrijven op instrumentale muziek die we zelf kozen. Uiteindelijk goten we de inspiratie uit onze opdrachten in een eenvoudig refrein en couplet. En toen kwam het moment suprême, als je wilde kon je jouw materiaal laten horen aan de groep. Ik was onder de indruk van wat deze meiden in korte tijd in elkaar hadden weten te zetten en dit ook nog durfden te zingen. Wat een lef. We hebben lol gehad en zoveel van elkaar geleerd. Dankjulliewel meiden! En nu: doorgaan hè!

Kika Treep

Art is it! Ik weet het zeker.

op

‘ Poëzie dat is als de woorden gaan zingen’ jongen, 6 jaar.

Al drie weken lang werk ik samen met andere kunstenaars aan het deelproject ‘Brus en Zo’ waarbij we samen met jonge tieners hun verhalen als eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders omzetten in van alles. Er zijn de twee weken hiervoor liedjes geschreven door tieners en er is theater gemaakt. En alles helemaal online. Als organiserend team volgden we wat er gebeurde en ik stond er vorige week helemaal versteld van. Ik neem je graag mee in een klein verslag.

Het is tien voor twee. Met de workshopleiders hebben we nog een korte voorbereiding.   ..zzzz… de telefoon begint te zoomen. ‘Ik ben er al hoor!’ Appt de eerste. ‘Ik ook!’ Antwoord een 2e. ‘Wie ben jij dan?’ is het volgende bericht. De groep is er duidelijk klaar voor. Als we om vijf voor twee de groep toelaten, is iedereen er.
Sommige deelnemers doen voor de 2e keer mee. Anderen zijn nieuw.

Tabitha en André, de hosts, beginnen met de workshop. Er hangt een ontspannen, open en enthousiaste sfeer. Al snel zitten alle deelnemers met snor, bril en hoofddeksel voor de camera. Ze vertellen verhalen over hun eigen leven. Ze maken een mindmap over hun talenten. Ze denken na over het woord ‘veerkracht’. Want ja…wat betekent dat eigenlijk? Lees verder →

Boter bij de vis.

op

Boter bij de Vis

Ik ontmoette ze vorig jaar tijdens de kunstminor die ik aanstuurde op de hogeschool waar ik werk. De één studeerde social work en viel mij op toen ze in haar eentje door Londen struinde en allemaal grappige filmpjes op Facebook postte over dingen die ze had gedaan en uitdagingen die ze was  aangegaan. Ze had een open gezicht, ze was enthousiast en ze had een mooie stem.
De ander studeerde aan de Pabo en viel mij op doordat ze met een ukelele en in een hippie-jurk door Boedapest struinde terwijl ze kolderieke liedjes zong. Ik was nieuwsgierig naar wat deze twee vermoedelijk zeer getalenteerde mafketels zouden gaan doen tijdens de minor. Lees verder →

TOOИ! j(Morgen te bezoeken)

op

Willen jullie iets doen met je studenten tijdens het ‘Singer-songwriterfestival’? was de vraag van projectleider Hedzerd de Boer van Cultura Ede.
Ja graag!

En zo gingen we op weg. Brainstormen, concept bedenken, programma’s maken, organiseren. Zeven weken lang werd er zoals dat gaat door studenten van de minors Art&Creativity en Creatief Werken keihard, wat aarzelend, struikelend, vol energie, in paniek, enthousiast en minder enthousiast gewerkt aan een middagfestival.

Omdat niet alle studenten muzikanten en zangers waren werd de focus gelegd op GELUID.  Het maakt niet uit wat je doet, als het maar een link heeft met GELUID zeiden de docenten.
En zo ontstond er van alles – workshops, verhalen, exposities, experimenten, theater.
In de ‘baarmoeder’ (de Christelijke Hogeschool Ede) werd de vrucht langzaam maar zeker een echt kindje.  ‘Hoe moet het eigenlijk heten?’  vroegen we ons af.
Een lijst van namen werd bedacht, geproefd en weer afgewezen. Weet je wat? Zei een student toen. ‘We noemen hem TOOИ!

Morgen tussen 12.00 en 16.00  kun je TOOИ! Ontmoeten bij Cultura in Ede tijdens het muzikale singer-songwriter festival (dat nog tot in de late uurtjes door zal gaan)!
Adres: Molenstraat 45, Ede.

En ik moet zeggen – het is een wolk van een festival.