Nu nog mezelf vergeven.

op

Het ging even goed mis vandaag. De regenboogprins ontplofte toen ik hem begrensde en begon zo’n keiharde scheldkanonnade tegen mij dat ik in mijn eigen woede terecht kwam en ook ontplofte. Wat natuurlijk niet hielp maar de  boel alleen maar erger maakte. Gelukkig was er lief die het conflict overnam, waardoor ik mezelf kon herpakken en de prins ook weer kon kalmeren.

Hij had vervolgens diep verdriet over alle woedende dingen die hij had geroepen. Ik kon hem even op schoot nemen en zeggen dat ik het ook niet goed had aangepakt. Dat ik niet zo woedend naar hem had mogen  schreeuwen. Ik zei sorry en hij zei sorry en daarna was hij nog 20 minuten heel erg verdrietig over de dingen die hij had geroepen.  En ik ook, al liet ik dat niet zo merken. Na die 20 minuten konden we weer lachen, en na nog een kleine wandeling was het echt weer helemaal goed en hebben we samen op de bank een film gekeken en later heb ik hem  lekker ingestopt, waarbij hij nog een keer zei dat hij niet zo had willen schelden en ik zei dat het allang helemaal goed was en hij zich nu niet meer schuldig moest voelen.

Daarna ging ik op de bank zitten, praatte er nog even met lief over. Wat ik anders had kunnen doen en hoe we hem beter konden helpen.

En nu? Nu moet ik mezelf nog zien te vergeven.  En dat is moeilijk. Ik had dit niet gewild, meestal lukt het me goed om traumasensitief te reageren. Waarom vandaag nou niet? Waarom, waarom? Heb ik dan toch last van die zeven weken Corona-maatregelen? Waarschijnlijk wel, meer dan ik dacht. Lees verder →

Hallo Padraig! (Boekrecensie)

op

Hallo Padraig,

Wat bijzonder om je via je boek te ontmoeten. Je geeft me een inkijkje in jouw leven en brengt thema’s onder de aandacht die ik herken. Door je creatieve geest dwaal ik mee met je associaties. ‘Jezelf, de ander en alles wat je onderweg tegenkomt welkom heten en aanvaarden.’ is volgens jou het begin van het goede leven.
Ik kan dat niet, ben ik al vaak achtergekomen – maar ik probeer het wel. Ik probeer in ieder geval naar ruimte in mezelf te zoeken, zodat er ook ruimte voor die ander of het andere komt. Want dat ben ik met je eens, waar aandacht en aanvaarding is, komt er ruimte voor dialoog.

Ik lees het verhaal van iemand die een worsteling heeft doorstaan en dat waarschijnlijk nog steeds moet doen en tegelijk lees ik het verhaal van iemand die uitdagingen aangaat, zijn talenten inzet en niet loslaat wat hem gegeven is, namelijk geloof. Geloof in liefde van God, van medemensen, geloof in verandering, ook al gaat dat langzaam. Geloof in ‘dat wat schuurt’.  Hoop en vooruitzicht voor wie hij ontmoet en geloof in zichzelf, dat hij de dingen kan doen die hij aanpakt. Lees verder →

Kleine liefde.

op

Ik ben op bezoek bij de Hartenberg van ‘S Heeren Loo om een project te evalueren. Terwijl ik met mijn sparringpartner herinneringen deel, komt een kleine gedrongen man van in de 40 samen met zijn verstandelijk gehandicapte puberzoon de ruimte binnen. Ze zien eruit alsof ze blij zijn elkaar te zien, zonder dat ze lachen of praten. Ze passeren mij waardoor ik niet precies kan zien wat er vervolgens gebeurt, maar even later komen ze samen, de vader met een gebakje in zijn hand, mij weer voorbij en nemen plaats aan de tafel tegenover mij. Lees verder →

40 dagen: Eenvoudig leven met zuster Leonie.

op
Photo by Sarah Dorweiler on Unsplash

Photo by Sarah Dorweiler on Unsplash

Vroeger hielp mijn goede vriendin Marjolein regelmatig bij de zusters van Augustinessen in Amsterdam. Ze hielp mee met het koken en serveren van maaltijden. Ik vond het altijd magisch klinken als ze erover vertelde. Zag in mijn fantasie de stevig in hun schoenen staande zusters in plat Amsterdams in gesprek met allerlei stadsnomaden. Mijn vriendin ernaast, ook in het plat Amsterdams en samen grappen makend en zorg bieden aan wie dat nodig had. Daarna heb ik lang niet meer aan de zusters gedacht, alleen als ik oude zustertjes bij ‘meisjesstad’ (opvanghuis voor vrouwen en jonge kinderen) zag lopen, dacht ik aan ze en bewonderde ze om wat ze deden.

Lees verder →