Uit de Toon (theater)

Charissa Bakema op 21/07/2024

Het afgelopen jaar werkte ik met de allereerste ‘ academie’ van theatergezelschap Orde der dwazen. Het was al een tijdje geleden dat ik met een groep mensen werkte die het niet gewend zijn om zelf theater te maken.

Foto: Marleen van der Duin

Ik realiseerde me gaandeweg hoeveel mensen leren als ze bezig gaan met theatermaken. Ze leren niet alleen spelen, maar ze leren ook nadenken over waar ze zijn op het podium en hoe ze zich daarop bewegen, leren snel schakelen, leren de controle en voorspelbaarheid loslaten, leren echt zichtbaar te zijn op het podium, zodat het publiek zich vrij voelt om naar ze te kijken in hun schoonheid en in hun lelijkheid, leren nadenken over woorden en hoe die willen worden uitgesproken. Een enerverend, boeiend, maar ook pittig proces is het om al die dingen eigen te maken. Het vraagt van spelers om grenzen te verleggen om zo het podium als veilige plek te kunnen ervaren.

Lees verder →

Imagine Home 1

Charissa Bakema op 09/03/2024

Thuis is meer dan een huis. Het is de geur van zeep, de smaak van je lievelingsgerecht, het geluid van een tikkende klok aan de muur. Een gevoel van veiligheid, van geluk, of juist van pijn of melancholie. Want wat betekent ‘thuis’ als je gedwongen ontheemd bent? Als het geen fysieke plek is, of de spullen om je heen, waarin zit dán het thuisgevoel? En hoe houd je dat gevoel vast als je geen huis meer hebt?

Vandaag bezocht ik met Eva de tentoonstelling Imagine Home. Ofschoon wij allebei niet uit een ander werelddeel komen, herkenden we wel de zoektocht naar ‘thuis’. Als zijnde een plek, als geuren, als kleuren, als vertrouwde vormen. Grote gordijnen brachten ons terug in de woon- en slaapkamers van grootouders, waar de stoffen en kleuren die gebruikt werden anders waren dan ze nu in onze eigen huizen zijn.
Glazen potten met zout als beeld van een provisiekast en een muur van Perzisch Halva bracht ons bij deeggerechten en keukens die we ons herinnerden. De afdruk van een muur en een video waarin de camera inzoomde op de muren van een verlaten huis, iedere oneffenheid registrerend, ieder spoor van bewoning, brachten ons tenslotte bij onszelf. Onze eigen thuisverhalen. Lees verder →

Keiland volgens de Regenboogprins (en zijn (pleeg)moeder).

Charissa Bakema op 07/08/2023

30 Juli was het zover. De Regenboogprins en ik gingen samen een week naar Terschelling om daar de Keilandweek mee te maken. Een week vol kunst, kamperen en kerk. Een creatieve retraite voor mensen van 1-80. Zo’n 200 mensen komen ieder jaar samen op het prachtige kampeerterrein Swartduin van Staatsbosbeheer.

“ Weet je wat ik heb gebeden?” vraagt de Regenboogprins mij na een paar dagen. Ik wil het graag weten, dus we lopen samen de duinen in zodat we even rustig kunnen praten. Dit is wat hij vertelt:

“Nou wat ik heb gebeden is dat ik genoeg vertrouwen heb in mijzelf en dat ik, stel ik ben een beetje bang voor iets, dat ik dan stevig op mijn voeten ga staan en de angst probeer te overwinnen. Want dan vind ik mijn eigen balans. En ik heb gebeden dat God een stukje van zijn hart aan ons allemaal geeft en dat hij de liefde in mijn hart bewaakt. Want ik weet heel goed wat liefde is.” Lees verder →

Mijn werk aan de wand.

Charissa Bakema op 26/06/2023

‘Heb jij zin om te exposeren?’ deze vraag stelde Maarten Nieuwenhuize mij een paar maanden geleden.
‘Ja?’ , zei ik aarzelend. Ik ging aan de slag om samen te stellen wat ik wilde laten zien.

Gisteren was het zover. Bij Café Averechts hingen we de verschillende werken op. Ik vraag altijd hulp bij zoiets want het is toch niet ‘hup lijst aan de wand en klaar’.
Mijn huisgenoot Gretske, ook kunstenaar, dacht mee. Waar moet welk werk hangen? Hoe hoog? Hoe laag? Hoe krijgen we het recht?
Het duurde even maar toen alles hing was ik tevreden en klaar om de gasten te ontvangen. Ik vertelde kort iets over het maakproces en over de titel die ik aan de expo heb gegeven:

A PART OF YOU

Als ik je zie realiseer ik me dat ik slechts fragmenten van je ken. Een stukje gezamenlijke geschiedenis, een stukje gedeeld leven. Zo veel delen ken ik niet. Zijn verzonken in jou. Tonen zich soms in ogen, in kleuren, in vreemde vormen. Laag onder laag, laag op laag. Meer vreemd ben je dan bekend. Soms openbaart zich lijden, woede en strijd. Soms vreugde en dromen. Zo ben je mens en ik ook. En verwonderd kijk ik naar je.

Als ik wat heb verteld lopen de gasten rond en vertellen mij wat ze zien. Het is echt heel erg leuk om te luisteren naar wat iedereen ziet. Mijn werk vertelt aan iedere kijker een ander verhaal en openbaart iets anders omdat iedere kijker anders is. Met de mensen van Averechts raken we in een boeiend gesprek over kunst en over wat ‘ nuttig’ is of ‘ zinvol’. Het voelt als een huiskamer. Café Averechts is een fijne plek, waar bevlogen vrijwilligers werken en geld dat verdiend wordt, naar goede doelen gaat. Op zondag kun je er regelmatig een heerlijke vegetarische driegangen maaltijd nuttigen voor 15,- . Een fijn plekje in de vogelenbuurt in Utrecht. De lijster zingt er in de boom naast het cafe. (lijsterstraat 49). Als ik anderhalf uur later de ruimte verlaat voel ik me plotseling een beetje unheimlich. Ik laat mijn werk achter. Alsof het een kind is dat ik tijdelijk toevertrouw aan iemand anders.

Mijn werk hangt daar tot en met september. Leuk als je er een keer gaat kijken en een drankje of maaltijd nuttigt voor het goede doel. Of neem even contact met mij op als je samen met mij daar naartoe wilt. Als ik er ben en het past in de agenda, ga ik graag mee.