Tussen goede vrijdag en paaszondag zit een stille zaterdag. Jezus is dood. Begraven. Voor mij is het altijd een beetje vreemde dag. Een dag waar het leven van alle dag gewoon verder gaat ook al is Hij dood. Lees verder →
40 dagen duister (dag 38: dood van de zoon)
Gisteravond in de Franse kerk, verscholen achter de Dom, luisterde en keek ik naar ‘De dood van de zoon’. Ik kan niet anders dan concluderen dat de makers en bedenkers van deze muziekvertelvoorstelling een origineel, mooi uitgevoerd en bijzonder concept hebben bedacht. Overgeleverd aan mezelf liet ik me meevoeren in het lijdensverhaal tot de kaars werd uitgeblazen. Als God ons mensen tenslotte verlaten heeft zijn we overgeleverd aan onszelf. Ik ben de makers van het programma dankbaar dat ik daar een tijdje mocht blijven gisteren en niet met sneltreinvaart door hoefde schakelen naar het lege graf zoals ik al zo vaak heb gemoeten. Dus staande bij de uitgeblazen kaars luister ik in gedachten nog een keer naar Femmeke als ze woorden van Leendert zingt:
Boven is het stil
niets te horen
Boven is het stil
De geluiden zijn gestorven
Niemand praat
niemand maakt verwijten
en de haan die kraait niet meer
40 dagen duister (dag 37: vernedering)
Een van de dieptepunten in het lijdensverhaal van Jezus is voor mij het moment dat de Romeinse soldaten Jezus kleren van zijn lijf trekken als hij volkomen uitgeput is. Vlak voordat hij aan het kruis genageld wordt. Daarna dobbelen ze om zijn kleding. Het roept de huivering op voor de wreedheid waartoe we in staat zijn en voor het vermogen ons aan te passen aan mensonterende gebruiken en systemen. We herkennen dan onze eigen wreedheid niet meer. Shane Koyczan maakte het volgende verhaal.
40 dagen duister (dag 35: Falling)
They took your life
They could not take your pride
40 dagen duister ( dag 34: wiping the face)
Mijn moeder die met een handdoek mijn gezicht afdroogde na het douchen.
Mijn vriend die met een zakdoek onhandig mijn tranen wegveegde.
Mijn vriendin die het zweet van mijn voorhoofd veegde na een flinke inspanning.
Het is zo’n klein teder gebaar.
In Roemenie in Boekarest zat ik ooit op een groot grasveld. Lees verder →