Mijn eigen innerlijke beeld van Jezus heeft twee hoofkenmerken. De ene is de mystieke herder/leraar, daar schreef ik gisteren over. De ander is de vreugdevolle Jezus, de dancing Guy!
‘De levende’ noem ik hem.
Ik vind het erg moeilijk om het uit te leggen. Misschien legt Billy Elliot het wel het beste uit tijdens zijn auditie voor het koninklijk conservatorium:
Janet Brooks Gerloff ( 1947- 2008 ) Amerikaanse geboren in Kansas. Zij studeerde in Noord Colorado kunstpedagogie.
Deze week ben ik op zoek naar eigentijdse Jezusbeelden waaruit diversiteit en inclusiviteit spreekt. Ik merkte tijdens het zoeken dat ik telkens de beelden koos die mij iets vertelden over de levensvragen en het lijden in onze tijd. Het lijden van homoseksuelen of transgenders over uitsluiting. Het lijden van meerdere generaties minderheden in landen. Het schilderij van Janet Brooks fascineert mij al langere tijd. Het is een schilderij dat ze heeft gemaaakt n.a.v het verhaal van de Emmausgangers uit de bijbel. Daar lopen twee leerlingen van Jezus van Jeruzalem naar Emmaus (11 km) enkele dagen nadat Jezus dood en begraven is. Het verhaal vertelt over een mysterieuze 3e wandelaar met wie ze in gesprek raken. Een wijze, dat is duidelijk. Pas als ze thuis aangekomen met deze wijze gaan eten, herkennen ze hem als hun meester Jezus. Lees verder →
Het laatste avondmaal is, misschien mede door Da Vinci een publiek eigendom geworden. Ik ben er zelf op de een of andere manier ook heel gek op. Het is een tragisch moment in het lijdensverhaal van Jezus. Hij eet voor het laatst met zijn vrienden, een soort galgenmaal dus. En hij vertelt ook nog eens tijdens die maaltijd dat één van zijn vrienden hem zal verraden. Het is een moment van samen en tegelijk is het een moment van dreigende ontwrichting. Lees verder →