Truusje

op

‘Daar vragen we Truusje voor!’ zei Martine zo’n twee jaar geleden toen we voor een filmpje op zoek waren naar een ouder van uithuisgeplaatste kinderen.
Truusje bleek een stevige no-nonsense-dame te zijn die heel goed wist wat ze wilde en wat niet. Een vrouw met humor. Een vrouw met een missie. Een vrouw waarvoor ik, naarmate ik haar beter leerde kennen, steeds meer respect kreeg. Een oervrouw, een overlever van verschrikkelijke dingen. En een vrouw die niet bang is voor een podium. Steeds vaker dacht ik: meer mensen moeten deze vrouw leren kennen. Haar verhaal moet gedeeld worden. Het begon te borrelen in mij. Zou ik de boeken die ze heeft geschreven om kunnen zetten in theater? Zou ze haar eigen verhaal willen spelen?

Een half jaar geleden begonnen we. Truusje kreeg haar allereerste theaterlessen en samen met haar werkte ik aan het eerste deel van een voorstelling. Ik schreef de tekst, Truusje dacht mee over de inhoud en volgorde en al spelend ontstond  TRUUSJE: ONE WOMAN!
Iets bijzonders, iets dat over een week voor het eerst voor publiek op een podium wordt gepresenteerd. Truusjes zus, Dineke gaat met haar mee en doet de techniek. De gezinshuisouder van het gezinshuis waar haar kinderen wonen zit in de zaal. Martine Noordegraaf van het Lectoraat Jeugd en Gezin, zal met Truusje de voorstelling nabespreken. De toeschouwers zullen Truusje vertellen wat het optreden bij hen oproept. Ik hoop op een ontmoeting, op ontschotting en op een basis voor verstevigde samenwerking tussen mensen die in de jeugdzorg werken en zorg nodig hebben.
Deze uitvoering is helaas besloten, maar erna zal ik nog een blog schrijven. Voor nu ben ik vooral blij en dankbaar voor de mooie samenwerking die we hebben en zo trots op deze fantastische vrouw! Er is maar 1 Truusje! Je moet haar echt leren kennen.
Wordt vervolgd.

 

Achter mijn voordeur

op


Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst haar naam. ‘Truusje’ heette ze. Ze deed mee aan een korte video voor een site die ik samen met een team samenstelde voor het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede (www.gedeeldopvoederschap.nl).
Truusje van Zanten viel voor de verkeerde man en werd samen met haar twee jonge kinderen slachtoffer van huiselijk geweld. Zowel zijzelf als haar kinderen waren daardoor ernstig getraumatiseerd en om de moeder te kunnen blijven van haar kinderen, stond ze toe dat haar kinderen opgroeiden in een pleeggezin en een gezinshuis.
Ik schrijf het op in enkele zinnen, maar wat een ellende, pijn en daarnaast ook nog mega-ingewikkelde situaties kan een mens in terechtkomen. Het bijzondere aan deze vrouw is dat ze haar verhaal wilde vertellen. Ze wilde dat meer mensen zouden horen welke nood er achter een voordeur kan zijn.

Truusje heeft inmiddels twee boeken geschreven.

Achter mijn voordeur gaat over hoe haar relatie met haar toenmalige partner begon en zich ontwikkelde tot een situatie waarin niets meer gespaard werd; het huis, Truusje, en zelfs haar toen nog hele jonge kinderen.  Het gaat ook over het moment dat ze een punt achter de relatie zette en de weg die ze daarna ging. Een weg vol rechtszaken en een steeds groter besef van de trauma’s die zij en haar kinderen hebben opgedaan. Truusje neemt de lezer mee alsof je erbij bent. Het is alsof je naast haar staat en mee gaat om de sloten in haar huis te controleren. Je bent boos met haar, maar kunt ook hulp aanvaarden. Steeds meer bewondering kreeg ik voor de moed, assertiviteit en levenslust van deze vrouw.

Dit jaar is het boek  Achter mijn voordeur – het vervolg  uitgekomen. Hierin beschrijft Truusje hoe zeer de trauma’s van toen doorwerken in het nu. Door het oerwoud van instanties, voogden, pleegouders, gezinshuisouders en andere jeugzorgbetrokkenen baant ze zich een weg om te zorgen dat haar kinderen veilig en goed op kunnen groeien.
Vaak voelt ze zich  gesteund. Soms voelt ze zich tegengewerkt en moet ze kei en keihard opkomen voor zichzelf en haar kinderen.
Tussendoor beschrijft ze hoe ze ook langzaam maar zeker ontdekt welk werk ze  graag wil doen en een opleiding gaat volgen. Ze schrijft hoe haar nieuwe partner Joris met haar meeleeft, hoe haar ouders overlijden, en hoe haar zus haar altijd bijstaat.
Juist die stukjes vond ik zo gaaf om te lezen. Ze maken dat ik niet alleen maar het verhaal van een moeder, deze moeder lees, maar het verhaal van een mens. De mens Truusje, die bereid is om haar verhaal met publiek te delen. Een vrouw die een veerkracht toont waar iedereen iets van kan leren. Alleen daarom al raad ik je aan dit boek te lezen. En verder is het wat mij betreft een must voor iedere sociale professional die met ouders van uithuisgeplaatste kinderen werkt.

Waar kun je de boeken kopen? Klik hier