De feniks vloog naar de zieke vrouw toe. Hij landde op haar kapotte lichaam en liet een traan vallen. De gebarsten huid heelde.
Het is waarschijnlijk niet zo verwonderlijk dat ik met kerst op de een of andere manier altijd bezig ben met het thema moeder en kind. Het christelijke kerstverhaal draait daar immers om. Maar sinds de regenboogprins bij ons woont hebben de gedachten huid gekregen. Ze zijn tastbaar geworden. Ze hebben vlees en bloed gekregen. Lees verder →
” Het is onontkoombaar. We zijn hier op onszelf. Er is geen God’. Een angstwekkende gedachte voor iemand die altijd een Aanwezigheid heeft ervaren buiten en in zichzelf. De volgende gedachte was: ‘Het komt er dus op aan te leven volgens de wet van de Liefde en Goedheid, te leven alsof God er wel is. Dat is de enige weg.”
De gedachte dat er geen God is, begint me steeds meer tegen te staan. De afgelopen dagen schreven verschillende mensen mij een reactie op mijn blogs, waarbij ze hun eigen vragen en zoektochten beschreven. Dat deed mij goed. Het deed mij goed omdat ik me dan minder alleen voelde. Het was alsof ik tijdens een pelgrimstocht telkens medereizigers ontmoette, die me hun perspectieven voorlegden. Maar het waren mensen, er was geen directe stem van God. Geen directe verbinding met de Eeuwige. Lees verder →
Er was eens een vrouw. Een leuk mens. Een open mens. Ze was onderwijzeres. Eerst in een school en later, toen iedereen moest vluchten, gaf ze les in een kamp; ergens in een souterrain. De omstandigheden waren niet ideaal. Er waren papieren en potloden, er was krijt, maar dat was het dan. De kinderen echter bleven lachen en komen, dus de lerares bleef ook komen. Veel moeders probeerden jurkjes en truitjes te breien en daarna te verkopen om spullen voor ‘de school’ te kunnen kopen. De lerares sprak na haar lessen met hen. Ze luisterde naar verhalen over verkrachtingen en plunderingen. Ze sprak met de moeders, de vrouwen, de kinderen. Ze bad met ze. Ze was van grote waarde voor haar gemeenschap. Ze bracht hoop. Toen viel er een bom op het souterrain. Zeven kinderen en de lerares overleden.
10 dagen geleden beloofde ik te schrijven over mijn eigen ontluisteringen. Ik heb de afgelopen dagen geschreven over overtuigingen over leven en over God die illusies bleken. Zoals de overtuiging dat alles ten goede is te keren, of dat al ons lijden louteren is.
Gisteren schreef ik: waar ik op hoop gebeurt niet.
Vandaag schrijf ik: toch blijf ik hopen, stomweg omdat dat mij nou eenmaal vleugels geeft.
