Terug naar de bron

op

Al geruime tijd voel ik onbehagen. Ik maak me zorgen over onze aarde. Over het leiderschap wereldwijd, de oorlogen, de ongelijkheid, het onrecht. Nu is dat niet vreemd. Maar waar ik last van heb, is de angst en verlamming die dat bij mij teweeg brengt. Ik ga door natuurlijk, ik weet mijn verantwoordelijkheden, Maar de zorg om de toekomst ligt vaak als een koude schaduw om mijn hart.

nodig
Soms heb je inkijkjes in iets groters dan jezelf, iets groters dan de tegenwoordige tijd en iets groters dan het dagelijks leven. Ik had dat nodig en ik kreeg het. Ik neem je graag mee in mijn ervaring.
Mijn lief en ik zijn uitgenodigd voor de pensionering van Edward de Kam, die ik als directeur van YFC Nederland leerde kennen  30 jaar geleden. Hij vertelt over de laatste tien jaar, waar hij als directeur van YFC Europa, Midden-Oosten en Noord Afrika werkte. Tijdens zijn verhaal voel ik iets warms door me stromen.
Ik zie hoe dwars door oorlogen en armoede wereldwijd kleine gemeenschappen worden gebouwd waar jonge mensen een plek krijgen, gezien worden en nieuwe hoop krijgen voor hun leven.  Ik zie foto’s van jonge stevige mensen in landen hier ver vandaan. Ik hoor Edward verhalen vertellen over mensen. Over bewogen, moedige, eigengereide mensen vol humor, die een missie hebben. Die gestuurd worden door iets groters dan henzelf.
Lees verder →

Post-Antropoceen

op

Mijn hoopvolle stukje tekst van vandaag; gelezen in de See all this,  geschreven door Catherine de Zegher.

‘In Churchill, Manitoba (canada) ligt een kleine afgelegen stad die bekend staat al als de ijsberenhoofdstad van de wereld. Hier ontvouwt zich een opmerkelijk verhaal van co-existentie en bescherming dat zich afspeelt tussen de lokale bevolking en de in hun bestaan bedreigde ijsberen. Een soortgelijk verhaal doet zich voor in de Himelaya waar het Himachal Wildlife departement, dat samenwerkt met de lokale bewoners, zeer verheugd is over het duidelijke bewijs dat er weer meer sneeuwluipaarden in het Kullu-reservaat zijn. Wat ooit misschien vergezocht leek in ‘Parlement der dingen’ Bruno Latours pleidooi voor de rechten van niet-mensen, is nu al realiteit.  The Global Alliance for the rights of Nature (GARN) gaat er vanuit dat de natuur een wettelijk bestaansrecht heeft:Ierland is bijvoorbeeld van plan om een dergelijke verklaring op te nemen in de grondwet. Na het verval van de grote, vaak destructieve ideologieën van de 20e eeuw, zal het grote narratief van de 21e eeuw bestaan uit veel kleine soortgelijke narratieven, die elk de loop van de gebeurtenissen proberen te veranderen en zo de wereld redden.’

Madelon!

op

Woorden om te beschrijven wat dit boek met me deed zal ik moeten zoeken. Bij deze een poging. Vijf minuten geleden legde ik het aan de kant.
Ludo Hekman schreef het boek ‘Madelon’, over een jonge vrouw op zoek naar een gewoon leven.
Het boek bestaat uit vele herinneringen aan de vrouw die op het moment dat het boek geschreven is, niet meer leeft.
Madelon komt als kind in aanraking met een stiefvader die haar mishandelt, wat voor Madelon betekent dat ze een post traumatische stress stoornis ontwikkelt.
Ze leert overleven en ze leert dat mensen die dicht bij je staan niet te vertrouwen zijn. God zij dank voor het pleeggezin dat Madelon ontmoet. Voor Jacqueline en Maarten en Lotte en Maaike, hun dochters. Met ijzingwekkend respect heb ik gelezen wat dit gezin investeert en doorstaat als Madelon bij hen komt wonen. Lees verder →

Meisjelief, je wordt gezien.

op

De afgelopen weken waren vol van onmacht en verdriet. Zo dat klinkt wel heftig. Op het moment dat het gebeurt ga je er gewoon doorheen voelt het als ‘zo gaat het nu eenmaal’.
Maar nu het wat langer duurt, merk ik dat ik moe ben.
Het is moeilijk als je klaar staat voor iemand en veel tijd vrij maakt, maar het is niet genoeg. Dit klinkt als een verwijt, dat is het niet. Het is eerder dat ik weet dat zij een thuis nodig heeft, maar dat ik alleen de ‘tante’ rol kan bieden.
Daarom schrijf ik maar een klein gedicht. Lees verder →

Hallo Padraig! (Boekrecensie)

op

Hallo Padraig,

Wat bijzonder om je via je boek te ontmoeten. Je geeft me een inkijkje in jouw leven en brengt thema’s onder de aandacht die ik herken. Door je creatieve geest dwaal ik mee met je associaties. ‘Jezelf, de ander en alles wat je onderweg tegenkomt welkom heten en aanvaarden.’ is volgens jou het begin van het goede leven.
Ik kan dat niet, ben ik al vaak achtergekomen – maar ik probeer het wel. Ik probeer in ieder geval naar ruimte in mezelf te zoeken, zodat er ook ruimte voor die ander of het andere komt. Want dat ben ik met je eens, waar aandacht en aanvaarding is, komt er ruimte voor dialoog.

Ik lees het verhaal van iemand die een worsteling heeft doorstaan en dat waarschijnlijk nog steeds moet doen en tegelijk lees ik het verhaal van iemand die uitdagingen aangaat, zijn talenten inzet en niet loslaat wat hem gegeven is, namelijk geloof. Geloof in liefde van God, van medemensen, geloof in verandering, ook al gaat dat langzaam. Geloof in ‘dat wat schuurt’.  Hoop en vooruitzicht voor wie hij ontmoet en geloof in zichzelf, dat hij de dingen kan doen die hij aanpakt. Lees verder →