Gedeeld opvoederschap vanuit Tibetaans perspectief.

op

De term ‘Gedeeld opvoederschap’ leerde ik kennen door mijn betrokkenheid bij het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede. Het begrip wordt veel gebruikt als het gaat om gezinshuizen en pleegouders die kinderen opnemen die om allerlei redenen (tijdelijk) niet bij hun ouders kunnen opgroeien. De laatste jaren ontstaat er steeds meer inzicht binnen de jeugdzorg dat samenwerking tussen gezinshuisouders/pleegouders en ouders een belangrijke factor is voor rust en veiligheid voor het kind, waardoor het zich weer verder kan ontwikkelen.
Op dit moment lees ik ‘Het boek van vreugde’ van de Dalai Lama, Desmond Tutu en Douglas Adams. Een boek dat langzaam gelezen wil worden.

Bijzonder is dat ik in het eerste hoofdstuk het perspectief van de Dalai Lama op zijn ballingschap las. Desmond Tuti vraagt hem waarom hij geen sacherijn is geworden. De Dalai Lama antwoord daarop dat hij als hij alleen vanuit zijn eigen perspectief had gekeken naar de wereld om hem heen, hij dat waarschijnlijk wel was geworden. Lees verder →

Achter mijn voordeur

op


Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst haar naam. ‘Truusje’ heette ze. Ze deed mee aan een korte video voor een site die ik samen met een team samenstelde voor het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede (www.gedeeldopvoederschap.nl).
Truusje van Zanten viel voor de verkeerde man en werd samen met haar twee jonge kinderen slachtoffer van huiselijk geweld. Zowel zijzelf als haar kinderen waren daardoor ernstig getraumatiseerd en om de moeder te kunnen blijven van haar kinderen, stond ze toe dat haar kinderen opgroeiden in een pleeggezin en een gezinshuis.
Ik schrijf het op in enkele zinnen, maar wat een ellende, pijn en daarnaast ook nog mega-ingewikkelde situaties kan een mens in terechtkomen. Het bijzondere aan deze vrouw is dat ze haar verhaal wilde vertellen. Ze wilde dat meer mensen zouden horen welke nood er achter een voordeur kan zijn.

Truusje heeft inmiddels twee boeken geschreven.

Achter mijn voordeur gaat over hoe haar relatie met haar toenmalige partner begon en zich ontwikkelde tot een situatie waarin niets meer gespaard werd; het huis, Truusje, en zelfs haar toen nog hele jonge kinderen.  Het gaat ook over het moment dat ze een punt achter de relatie zette en de weg die ze daarna ging. Een weg vol rechtszaken en een steeds groter besef van de trauma’s die zij en haar kinderen hebben opgedaan. Truusje neemt de lezer mee alsof je erbij bent. Het is alsof je naast haar staat en mee gaat om de sloten in haar huis te controleren. Je bent boos met haar, maar kunt ook hulp aanvaarden. Steeds meer bewondering kreeg ik voor de moed, assertiviteit en levenslust van deze vrouw.

Dit jaar is het boek  Achter mijn voordeur – het vervolg  uitgekomen. Hierin beschrijft Truusje hoe zeer de trauma’s van toen doorwerken in het nu. Door het oerwoud van instanties, voogden, pleegouders, gezinshuisouders en andere jeugzorgbetrokkenen baant ze zich een weg om te zorgen dat haar kinderen veilig en goed op kunnen groeien.
Vaak voelt ze zich  gesteund. Soms voelt ze zich tegengewerkt en moet ze kei en keihard opkomen voor zichzelf en haar kinderen.
Tussendoor beschrijft ze hoe ze ook langzaam maar zeker ontdekt welk werk ze  graag wil doen en een opleiding gaat volgen. Ze schrijft hoe haar nieuwe partner Joris met haar meeleeft, hoe haar ouders overlijden, en hoe haar zus haar altijd bijstaat.
Juist die stukjes vond ik zo gaaf om te lezen. Ze maken dat ik niet alleen maar het verhaal van een moeder, deze moeder lees, maar het verhaal van een mens. De mens Truusje, die bereid is om haar verhaal met publiek te delen. Een vrouw die een veerkracht toont waar iedereen iets van kan leren. Alleen daarom al raad ik je aan dit boek te lezen. En verder is het wat mij betreft een must voor iedere sociale professional die met ouders van uithuisgeplaatste kinderen werkt.

Waar kun je de boeken kopen? Klik hier