Matthijs Vlaardingerbroek schreef een stuk over het blijven steken van de evangelische beweging in de tienerleeftijd. Het is nodig tijd volwassen te worden. Ik moet gelijk denken aan het boek ‘Eindelijk thuis’ van Henri Nouwen. Henri schrijft over de parabel van de ‘verloren zoon’. Hoe hij (en velen met hem) de neiging had om zich te blijven identificeren met de oudste of de jongste zoon. Hoe hij, kijkend naar een schilderij van Rembrandt over dit verhaal, zich langzaam aan ging realiseren dat hij moest doorgroeien naar de vader en moederrol.
