Kan het anders?

op

‘Ik vroeg mij af of het werkelijk mogelijk was om met dezelfde liefde als die voor mijn kinderen, van anderen te houden. Zouden we een veel grotere groep in zo’n cirkel van betrokkenheid kunnen opnemen? Groter dan onze eigen familiekring?’ (Uit: Het boek van vreugde, Dalai Lama, Desmond Tutu, Douglas Abrams.

In de afgelopen zeven jaar hebben wij als pleegouders van de Regenboogprins een groep betrokken mensen om ons heen gehad. Als het moeilijk was dachten vrienden mee, familie accepteerde hem onvoorwaardelijk  en omdat wij alles wat hij al had opgebouwd aan relaties ook belangrijk vonden, deden we ons best om ook die de ruimte te geven die hij nodig had.
Er is geen ander moment in mijn leven geweest dat ik me zo goed realiseerde dat je alleen op je eigen gezin richten, niet voldoende is. Er zijn kinderen en ouders en ouderen, vluchtelingen en eenzamen die uit een veilige cirkel zijn gevallen. Deze mensen hebben het nodig om ergens bij te horen. Als ze stevig genoeg zijn en kansen krijgen, maken ze hun eigen cirkels, maar dat kan niet iedereen.  Lees verder →

Omhels het leven

op

Mijn dag begon met het lezen van een post op Linked In, waar een verpleegkundige vertelde over twee oude mensen die stervende zijn. Voor ze naar binnen ging voelde ze zich zwaar. Het leek haar een moeilijke en pijnlijke situatie. Wat ze aantrof was echter totaal anders, ze ontmoette twee mensen die haar liefdevolle instructies gaven in de zorg voor de ander. En toen ze haar vraag stelde over hoe dit voor ze was antwoordden ze: Ach zuster, als je zo een mooi en vol huwelijk samen mag afsluiten. Wanneer je weet dat je geen van beide alleen achterblijft, hoe mooi is dat eigenlijk?”

Ik werd direct blij van het verhaal. Waarom? Omdat het zo rijk en dankbaar was. Hun levensvreugde raakte direct die van mij. Lees verder →

Hartverwarmer.

op

Vanochtend om 9.00 was de live-uitzending van de uitvaartdienst van Desmond Tutu. Ik wilde er hoe dan ook bij zijn. Al zoveel jaar reist zijn naam met mij mee. Tijdens de apartheidsstrijd in Zuid-Afrika. Later toen ik de jongerenteams uit het land begeleidde keek ik naar hun theater over de Truth & Reconciliation processen, die hij voorzat en leidde. En nog veel later las ik zijn boek over vergeving. Desmond was een kleine man met een scherpe geest en een kracht om onrecht om te zetten in hoop. Een moreel leider wordt hij wereldwijd genoemd.
Michael Nuttfall, deed de preek en noemde zichzelf de Two van Tutu omdat hij van 1989 tot 1996,  de plaatsvervanger was van Tutu die toen aartsbisschop van Kaapstad was. Dat was nogal een statement. De zwarte aartsbisschop en zijn blanke assistent.
Waarom raakt deze man mij zo? Ik heb natuurlijk een link met zijn christelijke achtergrond. Ik spreek deze taal en kan TuTu verstaan in zijn missie.
Maar misschien is het nog meer om het ‘nog meer’. Naast een onvermoeibare strijder voor recht, was Tutu ook een speelse man. Hij speelde en danste en durfde ook de nar te zijn. Hij was een man die de vreugde en blijdschap kende en uitstraalde. Als ik me voorstel wat hij tegen mij zou zeggen zou dat zijn:

het leven is niet eerlijk
Onrecht is er
Maar er is ook hoop.
Worstel
Kom boven
Recht je rug
Er kan meer dan je denkt
lach en speel
Zoveel je kan
En geef het stokje door

Desmond verstond de kunst om zware dingen licht te brengen.
In bovenstaande video zie ik dat.
Je ziet twee oudere mannen
Je kunt ze net zo goed voor gek verklaren.
Maar ze zijn van onschatbare waarde voor onze aarde.

Desmond tot ooit! Vaar Wel!