Het verborgen meisje.

op

Je moet er toch niet aan denken dat het je overkomt. Als je vijf jaar oud bent, gaat je moeder met je kennismaken bij een mogelijk pleeggezin en laat je daar direct achter. Ze neemt je niet meer mee. Dat kan toch niet?
Maar het gebeurt. Het overkomt mensen. En het overkwam heel specifiek Lily Monori, schrijfster van ‘Het verborgen meisje’.

 

Blijkbaar is de band met onze ouders zo bepalend voor ons gevoel van eigenwaarde dat we verschrikt in een holletje kruipen als daar iets in misgaat. Dat gebeurde bij Lily ook. Het verschrikte meisje dat de eerste drie jaar zich veilig en vrolijk had geweten bij haar opa en oma in Suriname, kwam op haar vierde naar Nederland en ontdekte dat ze ook zorg kon ontberen, dat ze verwaarloosd kon worden en mishandeld. Wat doet dat met je? Wie ben je dan? Wat ben je waard?

Vanaf het moment dat ze bij haar pleegouders en nieuwe broer en zus ging wonen veranderde er iets. Lily bleef en Lily verdween. Want wat moet je met het gegeven dat je moeder je achterlaat bij voor jou vreemde mensen? Hoe moet je dat plaatsen? Wie ben je dan? Wat ben je waard?  Lees verder →

Teun heeft een punt!

op

‘U mag bij de eerste deur rechts naar het toilet,’  krijgen de bewoners te horen. Voor familie en bezoek is het: ‘U mag in het midden van de gang rechts naar het toilet.’ De derde categorie zijn de zorgverleners die een eigen wc hebben met een sleutel. Bewoners hebben me meerdere malen gevraagd waarom dit zo is. ‘Vinden ze ons vies Teun?’

Toen ik 21 was deed ik een diaconaal jaar. Tijdens dat jaar ging ik mee naar een vormingsmeerdaagse voor tieners van het VMBO. Tijdens die meerdaagse ontmoette ik iemand die mijn naam niet echt bij mij vond passen. Hij noemde mij Teuntje.
De afgelopen dagen las ik het boek ‘verpleegthuis’ van iemand die echt Teun heet. Teun Toebes. Een jongere die bevlogen en idealistisch leeft. Hij besloot om in een verpleegtehuis te gaan wonen, samen met dementerende ouderen. En vanuit het perspectief dat hem daarmee gegeven werd, schreef hij zijn boek.
Met aandacht heb ik het gelezen en veel dingen die hij waarnam raakten me. Onder andere de zinnen waarmee ik deze blog opende. Maar ook hoe hij de nabootsing van eigenheid zoals huisdeurposters en robothonden beschreef. Het is gewoon ‘fake’ en dat weet iedereen. Vormgeving en technologie kunnen helpen, maar ze kunnen de eenzaamheid niet oplossen. Dat kunnen alleen mensen. Dat is wat Teun daarover schrijft. Het raakte me ook dat alle mensen die Teun aan het einde van het boek interviewde, als ze gevraagd werden waar ze woonden, antwoordden: ‘op deze kamer’, ‘op afdeling huppeldepup’, ‘kamer 4’ ‘ik heb eigenlijk geen woonplaats meer’. Lees verder →

Jij mag alles zijn!

op

De komende tijd ben ik veel  aan het schrijven, maken en ontwerpen. Ik schrijf een nieuwe voorstelling, ik maak opzetten voor een paar nieuwe podcasts en ik ontwerp een spel. Tussendoor en ‘s avonds lees ik dan heel graag. Een paar weken geleden gaf een vriendin mij het boekje ‘Jij mag alles zijn’ van Griet Op de Beeck mee om te lezen. Ik twijfelde; was bang dat het over kinderen ging die getuigen zijn van ernstig geweld of misbruik. Maar dat was helemaal niet zo. Het boek gaat over een meisje van negen,  Lexi, over haar fantasie en haar levenskracht.  Misschien dat je nu al genoeg info hebt om het boek te gaan lezen?  Lees verder →

Spiegelingen (boekenblog)

op

Bij mij in de buurt staan twee minibibliotheekjes. Ik vind het leuk om daar boeken uit te halen omdat er altijd boeken staan die ik niet gezien zou hebben in de boekwinkel, of die ik had laten liggen omdat de vormgeving me niet aanstond.

Zo vind ik het boek ‘Spiegelingen’ van Eleanor Bailey. De voorkant spreekt me niet aan, maar de ondertitel wel: ‘Vier vrouwen verbonden door een verborgen erfenis’. Het boek gaat over een overgrootmoeder, grootmoeder, moeder en dochter en hoe het pijnlijke verleden van de eerste het leven van de rest die na haar komt beïnvloedt. Hoewel ik dat het hele boek voel, weet ik pas aan het einde wat er is gebeurd. De mannen van de laatste twee generatie vrouwen helpen in het herstel van wat gebeurd is.

Het boek leest lekker weg en ondanks dat het leven wat beschreven is, zwaar is en pijnlijk, is er ook veel humor en hoop. Vind je vrouwen en generaties een leuk thema? Dan is dit boek leuk om te lezen.