Vandaag ben ik onderweg met een dierbare vrouw. We dolen door de stad, langs grachten en panden. Zij, naast mij, haar huid gebruind van ver over zee. De herfstzon kleurt haar blonde haar. In ons gesprek reizen we met gemak van hier naar daar. Passeren kinderen ons, zo klein ze zijn, zo groot ook al, zo gevormd soms al. Ook vrienden en zussen passeren, net zoals de ouderen. Onze opa’s en oma’s, moeders en vaders. Mijn vader, haar oma. Beiden dwalen ze door tijden en plaatsen van ooit. De tijd en mensen door elkaar halend. Vriendelijk, maar soms ook boos. Mensen aan het einde van hun leven. Mensen van wie we houden en van wie we de komende jaren afscheid zullen moeten nemen. Lees verder →
Leef.
Vandaag was ik even op bezoek bij een prachtige vrouw die ik nu zo’n anderhalf jaar ken als de moeder van twee stuiterballen. De stuiterballen komen iedere maand een weekendje logeren. We dronken thee en ze vertelde me over haar leven. Een uur lang heb ik stil zitten luisteren. Ze vertelde en vertelde en ik zag kracht, trots, verdriet en liefde op haar gezicht terwijl zij vertelde over de weg die ze was gegaan. Ze eindigde haar verhaal met twee zinnen.
‘Ik weet dat God bestaat!’
‘Ik ben de moeder van mijn kinderen’
Een beetje stil ging ik weer naar huis. Zijn er dingen belangrijker in het leven? Ik kon op niets komen.