In tranen zit hij naast me. Hij praat over al die jaren dat hij op deze school zat. Bijna zijn hele leven. In het begin van het jaar ging het nog over de ‘kussenruimte’ waar hij bijna iedere dag wel een keer zat tijdens zijn basisschooljaren. En over hoe’n hekel hij aan die ruimte had. Nu gaat het over de leraren en leraressen. Over de meesters en juffen die hij na dit jaar nooit meer zal zien, en over de leraren en leraressen van het voortgezet onderwijs. En over meester Chris, bij wie hij zo vaak even heeft gezeten als alles hem teveel werd. Hij huilt omdat hij na dit jaar geen lol meer met ze kan maken. 
Van zijn 5e tot zijn 16e zit hij al op deze school. Speciaal onderwijs. En speciaal is het voor hem. Zelf kan ik me niet heugen dat ik zo’n verdriet had als ik van de ene school naar de andere ging. Wel herinner ik me nog veel van zowel de meesters en juffen van de kleuterschool, basisschool als het voortgezet onderwijs (en bijna alle opleidingen erna ook). Blijkbaar gaat die band tussen leraar en leerling dieper dan ik in eerste instantie dacht. Maar bij de Regenboogprins speelt er meer. Als eerste dat afscheid nemen voor hem zwaar weegt op het moment dat het gaat gebeuren. Maar ook, zo vertelt hij mij, dat hij altijd heel erg zijn best heeft gedaan en dat dat zwaar was, en dat hij daar nu helemaal opnieuw mee moet beginnen. Want op een nieuwe school kent hij niemand en kent niemand hem. De docenten niet en de studenten niet.Hij ziet er tegenop. Lees verder →
En we noemen het: Schrikbeelden!
Photo by Filippo Ruffini on Unsplash
Twee dagen geleden haalden we hem op. Dante, de Spaanse soort van windhond gemengd met andere rassen. De prachtige Dante, die ons bang aankeek toen we hem haalden. Die in paniek raakt van het verkeer in onze straat. Maar ook, die vrij snel gewoon zijn plasje deed, die s nachts alsnog het eten oppeuzelde dat hij overdag liet staan, en die de 2e ochtend al kwispelend naar me toe kwam en zelfs even op zijn rug ging liggen zodat ik hem over zijn buik kon aaien.
Die Dante, die schrikt van iedere man en van iedere plotselinge beweging.
Afgelopen middag wandelden de Regenboogprins en ik in Amelisweerd en vertelde ik dat Dante als hij iemand met een bal zag spelen, misschien bang was dat diegene de bal naar hem zou gooien. Lees verder →
Docenten door de ogen van een auti-puber.
Toen ik 12 was en op de middelbare school zat begonnen we docenten bij hun achternaam te noemen. ‘Wie heb jij voor wiskunde?’ ‘Jansen!’ ‘ Oh, da’s een goeie, die legt echt goed uit. Heb je ook les van Wiersma?’ ‘Ja, die is echt heel streng! En ze kijkt ook een beetje scheel als ze je de beurt geeft, je weet nooit zeker of ze naar je kijkt en ze wordt kwaad als je dan naar je klasgenoot kijkt.’
Vanmiddag liep ik met de Regenboogprins en zijn vriend Fedde in Amelisweerd. Allebei auti. Ze hadden het over hun leraren. Net zoals ik vroeger, alleen totaal anders. Lees verder →
De slechtste dag van mijn leven!
‘Het is vandaag de slechtste dag van mijn leven!’ zegt de Regenboogprins boos terwijl hij de tranen wegveegt. Hij rondde vandaag zijn Cito-toets voor groep acht af en kreeg daarna een woede aanval. Ondanks dat het wel weer goed was, raakte hij nog erg overstuur toen we in de auto naar huis reden. Lees verder →
Een slechte dag?
‘Hij heeft een lastige dag’ appt zijn begeleider me. ‘Hij had een lastige zware dag’ zegt zijn meester als ik hem ophaal van school. Een wit hoofd met blauwe kringen er onder staart mij aan. In de auto zegt hij ‘het was een slechte dag, ik deed veel slecht vandaag’. Ik zeg: ‘neem eerst maar even een dropje!’ Lees verder →
