De Regenboogprins wordt groter. En dat leidt tot allerlei nieuwe ervaringen als (pleeg)moeder. Afgelopen week wilde ik op een avond nog even een wandeling maken. Ik verleidde de Regenboogprins om mee te gaan en we gingen op pad met krijtjes en zaklantaarn om een speurtocht te maken. De prins rende vrolijk vooruit, maar niet meer dan 25 meter; hij zorgde ervoor dat hij mij bleef zien. De pijlen die mij de weg wezen als speurder fungeerden op deze manier vooral als vertrager (en de bijbehorende ergernis) omdat ik natuurlijk al lang bij de pijl was als hij hem had getekend. Op een gegeven moment veranderden de pijlen in spoken. Was het een aankondiging voor wat er daarna gebeurde?

‘Je mag ook wel wat verder vooruit lopen’ hoorde ik mijzelf zeggen. ‘Dan wordt het een echte speurtocht en moet ik je ook echt zoeken.’  Ik verwachtte eigenlijk dat hij het niet zou doen, maar plotseling rende hij vooruit en riep ‘okay! Maar dan wordt het echt moeilijk hoor!’
Ik kon eindelijk een beetje vaart maken en liep vergenoegd de pijlen van de Regenboogprins te volgen. Een paar minuten ging dat goed.

Toen kwam ik bij een splitsing. Geen pijl. Waarom hielden de pijlen op? Welke kant was hij opgegaan? Hopelijk niet rechtdoor, dat was een eenzaam stuk en daar wilde ik geen kleine jongens van 12 alleen tegenkomen s avonds in het donker. Rechtsaf dan? Of was hij verstopt? Ik begon hem te roepen. ‘Zit je verstopt?’ Geen reactie. Misschien had ik een pijl gemist. Ik liep een stuk terug, maar kwam toch uiteindelijk weer bij de splitsing. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd bang. Hij zal toch niet bij iemand in de auto zijn gestapt? Waar is hij? Ik hoorde mezelf zijn naam roepen, keer op keer en liep verschillende rondjes langs de route waar we meestal langs gingen. Ik hoorde mezelf en dacht aan een moederschaap dat haar jong kwijt was. Ik riep en liep, maar ik vond hem nergens. Het enige wat ik nog kon bedenken was dat hij naar huis gerend was.
Ik besloot naar huis te gaan en als hij daar niet was op de fiets de wijk in te gaan. Al roepend liep ik naar huis. En toen, ik was er bijna, ging de telefoon. Een onbekend nummer. ‘Hij was gevonden’ dacht ik. Ik nam op. Het was mijn buurvrouw, mijn engel van een buurvrouw die de Regenboogprins voor onze voordeur zag staan, hem hoorde zeggen dat hij niet wist wat nu te doen, en hem bij haar thuis lekker wat te drinken had gegeven. Ik had nog drie minuten om mezelf te herstellen en na te denken wat ik tegen hem zou zeggen. Drie minuten om te bedenken dat ik nu niet boos of te opgelucht moest gaan reageren, dan zou hij denken dat hij iets fouts had gedaan, of bang worden omdat ik bang was geweest. Eigenlijk was ik ongelofelijk blij dat hij naar huis was gerend. Hij wist de weg en dit was ook het bewijs dat hij een gezonde keuze kon maken.

Toen ik er was kwam hij al naar me toe lopen. Een beetje voorzichtig, hij voelde ook dat er iets niet helemaal klopte aan hoe het was gegaan. ‘Ik was heel hard naar huis gerend!’ zei hij. ‘En ik ben blij dat je dat deed’ zei ik. ‘Dat was de beste keuze die je kon maken!’ De buurvrouw bevestigde me gelijk. Ik denk dat zij ook na had gedacht over hoe ikmzou reageren.

Ik vroeg hem of hij bang was geweest. Volgens hem niet. Het was toch een speurtocht?
‘eerder een spooktocht’ dacht ik, maar ik zei het niet. Toen we even later thuis op de bank knus tegen elkaar aan nog een filmpje keken zei ik dat we de volgende keer samen iets betere afspraken moesten maken. En zijn telefoon meenemen, en wellicht is een sleutel ook een goed idee. De Regenboogprins was het er mee eens. Terwijl we vertrouwd zoals iedere avond een ‘Klokhuis’ bekeken bedacht ik me dat dit wel een echte ‘moederervaring’ was. Een aankondiging van de weg naar zelfstandigheid. Ok. Een beetje bibberig nog, ga ik die weg wel op.