Onderstaand verhaal vertelde ik 25 november bij Soup ’n Stories van KEEK & Blossom met als thema: Show & Tell

Dit is mijn kans! Het is nu of nooit. Eindelijk een show & tell. En om dit uit te leggen moet ik beginnen met een kleine bekentenis. Mijn echte herinneringen uit mijn kindertijd zijn op een hand te tellen. Een knokpartij op het schoolplein die indruk maakte, 1 kraakheldere droom, en een paar andere echte herinneringen.

De rest zijn verhalen die me verteld zijn of beelden die van foto’s afkomstig zijn. Ik kan me dus niet zoveel herinneren van mijn kindertijd. En vanuit dit defect in mijn hersens is dus ook ooit het beeld ontstaan dat bij mij op de basisschool geen show and tell was. Ik kan me wel vaag een kringopstelling herinneren maar dat je iets meenam naar school om het te laten zien en er iets over mocht vertellen, dat heb ik volgens mijn hersenen nooit gehad.

En dat gemis is heerlijk te misbruiken. Want laat ik heel eerlijk zijn, ik ben als kind weinig te kort gekomen. Ik ben blij met de paar beheersbare trauma’s die ik heb mee gekregen en denk dat die mijn persoonlijkheid ten goede zijn gekomen.

Maar toch, met al mijn vrienden in het kleine grut wat naar de basisschool gaat is het een heerlijke manier om gesprek te beginnen met zo’n kleintje: Goh kringgesprek, dat had ik vroeger niet. Dat is toch wel jammer he? Kan jij me uitleggen wat dat is? En dat dan zo’n kind dat er enthousiast over gaat vertellen omdat jij niet weet wat het is.

En nu sta ik dus hier. De kans om mijn show and tell te doen. En toen ik er de afgelopen weken over nadacht had ik eigenlijk geen flauw idee wat mee te brengen. Natuurlijk zijn er waardevolle dingen die bijzondere verhalen uit mijn leven markeren. Maar op een of andere manier kwam ik er niet uit. De kinderen van vrienden vertelden me over de dingen die ze meenamen naar school: dat waren de dingen die ze net gekregen hadden en hun jonge leven volledig (en tijdelijk) op de kop zetten en waar ze uren over konden vertellen. Mega Mindy pakken, auto’s, poppen etc. En ik merkte dat ik ook opzoek was naar zo’n voorwerp. Ik ontdekte dat ik heel blij ben met mijn spullen. Ik zou niet zonder willen als ik heel eerlijk ben. Maar dat die spullen nu mijn leven op de kop zetten?

Ben ik dan zo’n afgestompte oude zak geworden terwijl ik de veertig nog moet halen? Dat was de vraag die me overviel afgelopen weekend. En toen riep iemand op zijn heel eigen wijze om mijn aandacht. En ik besefte me 2 dingen: ik ben nog niet afgestompt en spullen zetten m’n leven niet op z’n kop op dit moment. Maar wezen dat dat in mijn oor tetterde wel.

En daarom heb ik niets meegenomen want het mensje dat mijn leven nu op zijn kop aan het zetten is, ligt lekker te slapen. Als het had gekund had ik onze nieuwe pleegzoon meegenomen. En als ik dat gedaan had, dan hoefde ik nu niets meer te vertellen.

Het magische van zijn blik die je vertederd waar je bij staat, zijn waanzinnige fascinatie voor cijfers, luchtballonen en wc’s, de nooit stoppende woordenstroom en wonderlijke uitspraken.

Maar ook zijn complexe leven, de liefdevolle mensen die hij om zich heen heeft verzameld ondanks zijn beroerde start, zijn gebruiksaanwijzing, diagnoses en handicaps, de hulpverlening. Ik zou er uren over kunnen vertellen. Hij zet mijn leven en ons leven op zijn kop. En dat is goed. Ik hoop dat hij zich meer dingen zal herinneren over zijn kindertijd dan ik nu. Ik hoop dat ik samen met een aantal anderen iets kan betekenen in die herinneringen van hem. En ik hoop bovenal dat het mooie herinneringen zullen zijn. Het hoeft niet perfect, maar dat de herinneringen waardevol zullen zijn. Net zoals dat zijn leven dat waardevol is. En wie weet staat hij zijn verhaal dan over twintig jaar ook weer te vertellen…….