Ik hou van alle soorten Sherlocks. De autistische mega-intelligente arrogante moordoplosser met al zijn sociale mankementen en gestoordheid wordt telkens bijgestuurd en in evenwicht gehouden door zijn op het eerste gezicht doodnormale assistent Watson.

Ik bewonder de acteurs die Sherlock spelen maar word geïntrigeerd door de tegenspeler Watson die het moet verdragen de goeierik te zijn. En erger nog, ik realiseer mij iedere keer dat ik toch meer een saaie Watson ben dan een extravagante Sherlock. Met als gevolg dat ik me weer eens bewust word van mijn sterke drang om goed te zijn, om het goede te doen. Om sociaal te zijn!  Waarom ben ik toch zo goed en netjes christelijk opgevoed? Vraag ik mij dan af.

Het heeft me op veel goede plekken gebracht, die opvoeding, maar soms wou ik wel dat mijn vader een zeepiraat was geweest en mijn moeder een dolle mina. Dan was ik nu misschien meer een Sherlock dan een Watson geweest.

De afgelopen weken werkte ik met een groep 4e jaars studenten en een paar collega’s aan een performance. Een soort lopende voorstelling vol kleine scene’s. Terwijl ze bezig waren met het maken  van de voorstelling hoorde ik telkens een zelfde vraag onder wat ze maakten. Wat houdt het in om mens te worden? Betekent het dat je je aanpast? Houdt je het beeld in stand dat de tijd en de maatschappij van succesvolle mensen vraagt? En wat als je dromen dan niet uitkomen? Hoe deal je met tegenvallers? En kun je eigenlijk nog weer terug naar eerdere idealen of dromen die je had? Wie ben je nog als je fouten maakt?  Als je faalt? Als je niet voldoet aan wat je jezelf en anderen oplegt?

Tijdens de aflevering van Sherlock afgelopen week was er een moment dat de verhouding tussen de twee mannen veranderde. Watson liet zien dat ook hij slechtheid in zich had. Sherlock stapte uit zijn rol als afstandelijke partner en omhelsde zijn vriend.

Wie we zijn als mens is niet zwart-wit. We zijn een mengeling van dromen, teleurstellingen, successen en verliezen, hoop en wanhoop. We zijn mensen!

Maandag om 12.45 kun je meelopen en kijken naar ECHT, MENS. Bij de lage trap op de begane grond  van het Prisma-gebouw van de Christelijke Hogeschool Ede  start dan de eerste scene! Welkom.