De regenboogprins wordt ouder en heeft zich ontwikkeld tot een waar ‘schoolkind’ dat in de klas meedoet met de lessen en in de pauze op het schoolplein speelt. Dat is voor de meeste elf-jarige kinderen normaal, maar voor de regenboogprins is het een prestatie. De regenboogprins koos er jarenlang voor in zijn eentje te spelen omdat hij niet goed wist hoe hij met anderen moest spelen, of omdat anderen altijd andere dingen wilden dan hij, of omdat hij bang was een boze bui te krijgen, of omdat hij dacht dat andere kinderen hem toch niet leuk zouden vinden. Maar het laatste half jaar is dat veranderd en maakt de prins reuzestappen. Hij speelt met andere kinderen, hij heeft alleen nog maar hele korte boze buien en hij kan overleggen over wat er gespeeld wordt. Waar hij in de klas zo gestresst was, dat hij bijna iedere dag wel een tijdje buiten het lokaal was en veel miste van de instructie, is hij ook daar er nu helemaal bij. Wat daarbij enorm heeft geholpen is de vertrouwde aanwezigheid van zijn individuele begeleider en de samenwerking met zijn juf, die ook nog eens meeging naar groep 7. Mijn lief en ik zijn zo dankbaar voor deze mensen die onze bijzondere regenboogprins bleven zien.  Dus nu hebben we een ‘schoolkind’ bij ons wonen. Een kind dat een eigen mening begint te krijgen, dat voorzichtig experimenteert en dat ermee bezig is dat hij een jongetje is. Misschien dat daarom het volgende inzicht gisteren ook zo helder voor me werd:

We kwamen per ongeluk terecht op de ‘Dutch design week Eindhoven’. En we passeerden een kraam met de titel ‘schoolplein van de toekomst’. Dit is een project dat de schoolpleinen in Noord-Brabant om wil toveren tot groene natuurlijke oases. Voeding, beweging, water, klimaatbestendig, duurzaam, biodiversiteit en samenwerking tussen school, leerlingen, ouders en omgeving, zijn daarbij belangrijke uitgangspunten.

Ik vond het een tof idee en was benieuwd hoe ze dat dan wilden uitwerken. Voor de kraam stond een soort kar met een fiets er aan vast en een ingenieus systeem dat de plantjes in de kar ging bewateren op het moment dat je ging fietsen.  Ik zag de regenboogprins enthousiast op de fiets stappen en enthousiast keihard gaan trappen! Toen gebeurde het; een mevrouw kwam naar hem toe om te zeggen dat hij de plantjes ‘met beleid’ moest gaan bewateren. Met andere woorden; hij mocht niet zo hard trappen! De regenboogprins stapte direct van de fiets. Ik kwam voor hem op door te zeggen dat hij ook fietsen kent waar je juist zo hard mogelijk moet trappen om electriciteit op te wekken. Waarop de mevrouw minzaam glimlachend zei; ‘Hij kan kapot’!

Ik voelde me bevriezen. Als het schoolplein van de toekomst uit materiaal gaat bestaan wat kinderen naast het klaslokaal, waar ze zo vaak nog in een zeer voorgestructureerde omgeving moeten functioneren, ook weer in structuur gaat brengen, word ik er niet blij van, hoe verantwoord het ook is.

Ik keek nog eens naar ‘het schoolplein’ van de toekomst en wist gelijk een wat mij betreft belangrijke voorwaarde, namelijk dat er hopelijk veel materiaal op die pleinen komt te staan waar kinderen lekker kunnen ravotten en die zo ze ‘kapot’ mochten gaan, door de kinderen snel weer zelf gerepareerd kunnen worden. Dat is dan dus ook mijn feedback bij voorbaat! Met dank aan de regenboogprins en de mevrouw bij de fietskar die me tot dit inzicht brachten.