Mijn lief, wat vrienden en een aantal collega’s kennen me. Die weten: Juni is niet Charissa’s maand. Ik ben moe, heb verschrikkelijk veel zin in vakantie en nog een berg werk te verstouwen voor het zover is. Nakijken, ontwikkelen, organiseren, dingen vast klaarmaken voor het nieuwe seizoen en dingen afronden uit het oude. Menigmaal dansen er wat rode poppetjes voor mijn ogen en ik scheld nog net niet in de aanwezigheid van die vaak verschrikte collega’s, maar wel zodra ik in de auto zit. Dan laat ik me gaan en scheld op iedereen die te traag, te snel, te raar rijdt.

De regenboogprins heeft dit jaar een goed schooljaar gedraaid, nagenoeg zonder explosies. Maar ook voor hem is het juni en het lontje is kort. Vandaag kwam hij uit school en moest heel hard huilen. ‘Op het laatste was ik gefrustreerd en ik gebruikte allemaal scheldwoorden, ik wilde het niet, maar het waren de enige woorden die ik wist’ riep hij terwijl de tranen uit zijn ogen stroomden’. Waarschijnlijk heeft hij lopen vloeken als een bootwerker.

Ik aaide hem over zijn hoofd en nam hem mee in de auto. En ik zal je zeggen, daar hebben we even lekker een potje gescholden: “Doorrijden stelletje malloten!” De prins ondersteunde iedere scheldkanonnade met het geluid van een claxon! Peeee Peeee Peeee. We hadden dikke lol. Voor de buitenwereld leek het net alsof we hard met de muziek meezongen denk ik (hoop ik).