In januari 2020 besloot ik dat ik het anders wilde. Met hart en ziel had ik jarenlang lesgegeven aan social work studenten en later ook aan educatie, journalistiek en theologie.  Maar ik merkte dat ik me steeds meer vast voelde zitten. De systeemjas paste me niet meer. Ik ging in gesprek met mijn werkgever en ik vond een andere meer passende jas in de vorm van een dag per week aan de slag voor het lectoraat Jeugd en Gezin. Daarnaast zou ik dan mijn eigen bedrijf verder vorm gaan geven en ook mijn pleegzoon kunnen helpen om de overgang naar het voortgezet onderwijs te maken.  Ik praatte veel met vrienden en zij stimuleerden me de weg te gaan die ik had bedacht.
In september 2020 begon het avontuur. Ik had er zin in. Ik had een supermooi project opgezet samen met pleegzorgorganisatie Vitree en  bevriende kunstenaars. Maar in oktober zaten we allemaal weer thuis doordat de coronabesmettingen opliepen, en in november zat ook mijn pleegzoon helemaal thuis. Wat nu?
Als alles tot stilstand lijkt te komen, hoe moet je dan verder?

Nadenkend over het ‘hoe’ zochten we thuis wegen om het onderwijs vorm te geven en de angst van mijn lieve pleegzoon de Regenboogprins in banen te leiden. We zochten wegen om zijn zus, die in een instelling woont, wat meer plek bij ons te geven.
Samen met Vitree en vrienden zocht ik wegen om ons supertoffe project ‘Engage the Village’ door te laten gaan. Tussendoor had ik contact met een theaterwerkplaats en diverse workshopaanvragers die graag iets wilden, maar het telkens uit moesten stellen. Mijn werk voor het lectoraat maakte me blij. Eindelijk was er ruimte om weer zelf dingen te maken en ontwikkelen, en ook nog op het gebied waar mijn hart ligt.
Tegelijk was ik ook aan het zoeken hoe te leven met een trage schildklier. Ik merkte dat als ik gestrest was, mijn bloedwaarden minder goed waren dan als ik ontspannen was en ik was bij tijd en wijle plotseling heel moe. ‘Waar leidt dit toe?’ Dacht ik vaak.

‘Noem het niks
maar er hangt iets in de lucht
En dat blijft daar nog wel even hangen
Trek er niet aan. Wacht.
Het kan alles worden.’
(Katinka Polderman & Meike Lieve Bos)

En ik zal het eerlijk zeggen. Ik weet nog helemaal niet waar het toe leidt. Het hangt, zoals Katinka zegt, nog grotendeels in de lucht. En komt misschien de komende jaren langzaam meer tevoorschijn.
Afgelopen weken wandelde, belde, sprak ik appberichten in en luisterde naar die van vriendinnen, Het deed me goed hier met ze over te spreken.
En wat er dan ook in de lucht hangt rondom mijn leven en werk, ik ben zo ongelofelijk blij met de rijkdom van liefde van mijn gezin, mijn familie, vrienden en mijn vriendinnen, die luisteren, begrijpen en raadgevend. Dat hangt niet in de lucht.

To be continued.