2019 is begonnen. Zonet heb ik de kerstboom leeggehaald (6 januari) en heeft mijn lief hem aan de weg gezet. De regenboogprins wilde niet helpen. “Ik ga toch niet helpen om alle lichtjes en gezelligheid uit de boom te halen?” was zijn verontwaardigde antwoord.

Vergeleken met de huilbuien en woede van de drie jaren hiervoor op het moment dat de kerstboom leeggehaald werd, was dit echt een hele goede reactie. Er zit ook wel wat in; de vakantie is voorbij, het school- en werkleven gaat weer beginnen. Dat is toch wel een flinke overgang voor ons allemaal. Niet meer laat naar bed en daarna ‘s ochtends lekker luieren, ‘s middags lekker kuieren. Niet meer iedere dag een film kijken en regelmatig naar de bios. Geen kerstkransjes, vuurwerk, familiebijeenkomsten en verwennerij meer, maar gewoon  iedere dag om 7.00 op, douchen, ontbijten en daarna naar school (al is het volgens de prins wel heel erg leuk om iedereen weer te zien).

Deze vakantie keek ik naar de regenboogprins verwonderde me over hoe hij gegroeid is het afgelopen jaar. Hij is in veel opzichten een echte schooljongen geworden. Zijn jaszakken zitten vol ‘gevonden trofeeen’ en voor ons huis bij de voordeur ligt een lading stokjes die hij gevonden heeft tijdens onze boswandelingen.  Hij participeert en praat mee tijdens allerlei bijeenkomsten en maaltijden. Hij geeft aan wat hij lastig vindt en hij legt aan anderen uit hoe het zit met zijn leven en waarom hij bij ons woont. Hij fietst nu bijna zelfstandig in de buurt waar wij wonen. Hij had een fantastisch schoolrapport en heeft het op school goed gedaan het najaar. Ik ben zo trots op hem.

Maar ik zag ook zijn kwetsbaarheid. Zijn reptielenbrein dat nog steeds direct reageert bij plotselinge veranderingen. Ik zie steeds beter wanneer het gebeurt. Als iemand van ons uit vreugde of als waarschuwing zijn stem verheft, als de deurbel gaat, als er iemand binnenkomt (het kan van alles zijn) springt de prins van zijn stoel, sprint naar de bank en verstopt zijn hoofd onder een deken. Hij komt daar pas weer onder vandaan als hij de situatie veilig acht, of als we hem gaan zoeken. Vaak komt hij tevoorschijn via een speelse ‘Boe’ uitroep waarmee hij zijn schrik maskeert. Als één van ons hem terechtwijst op een moment dat hij het niet verwacht of niet uitlokt kan hij plotseling even schreeuwen en huilen en zeggen dat het ‘natuurlijk weer zijn schuld’ is en daarna ‘waarom zeg ik dit? Ik wilde dit helemaal niet’.

Ik zie hoe hij groter wordt en veel leert en bereikt. Ik zie ook hoe kwetsbaar hij van binnen nog is (en misschien wel zal blijven).  Ik ben blij met zijn veerkracht en levenslust en liefde, ik hoop samen met belangrijke mensen om hem heen zijn steunego te blijven. gelukkig kan ik inmiddels goed traumasensitief reageren. We gaan er samen weer voor! Laat 2019 een goed jaar voor ons worden, dat is mijn wens.