Pragmatisme is een van die handige eigenschappen van mij en mijn generatie. Echter de afgelopen weken schiet mijn pragmatisme te kort. Het beeld van het verdronken meisje is niet even slim op te lossen en daardoor van mijn geestesoog te verwijderen. De ongelijke verdeling van welvaart en de bizarre attitude van mensen die gewoon geluk hebben dat ze hier geboren zijn, is niet met een pragmatische ‘fix’ in orde te maken. Bed, bad en brood zijn opeens beladen begrippen geworden die in een politieke strijd ontdaan zijn van waar het echt om gaat: mensen.

En dit alles maakt het ingewikkeld. Mijn motto’s als ‘alles is te organiseren’ en ‘pick your battles’ slaan in deze kwesties helemaal nergens op. Het is nodig om een stap dieper te gaan. Van pragmatisme naar principes. En dat laatste lijkt vaak een lelijk woord, zeker in het economische denken.

Medemenselijkheid is het principe waar ik bij uit kom. Kiezen voor medemenselijkheid in al mijn onmacht omdat ik niet iets kan fixen in mijn eentje. Kiezen voor medemenselijkheid met het diepe besef dat ik gewoon geluk heb dat ik in dit land geboren ben en heel veel mensen niet. Kiezen voor medemenselijkheid met het weten dat delen voor mij inleveren betekent en dat dat pijn doet.

Wat kan ik wel doen? Een geluid laten horen dat het principieel anders moet wat mij betreft. En dat is wat mijn betreft niet is van politiek en links of rechts. Het is een principe. En dat is verrekte lastig voor een pragmaticus.

(Woensdag 29 april is er een demonstratie om het kabinet op te roepen beter hun werk te doen als het gaat om bed bad en brood)