Ik had haar afgelopen week al een keer in de verte gespot. Een oudere dame met twee hondjes ging snel de andere kant op toen ze mij met mijn grote Spaanse Galgo zag lopen. Vandaag lukte dat niet. Schichtig keek ze vanuit de verte naar de lange lijn waar Dante aan liep. ‘Geen paniek!’ riep ik op afstand. Die van mij gaat met een grote bocht om die van u heen. ‘Het is een grote schijterd namelijk’ Dat brak het ijs en terwijl de schijterd op 10 meter afstand bleef wachten tot z’n baasje eindelijk door zou lopen, maakten wij een praatje. De hondjes waren niet van haar, maar het waren de hondjes van de advertentie uit de krant.  Ehm… welke advertentie? Die van die mevrouw die in het ziekenhuis ligt met Corona en niemand kende, die helemaal alleen was. In de advertentie stond dat er iemand gezocht werd die voor haar hondjes wilde zorgen. De vrouw snoof verontwaardigd.  Haar dochter had het gezien en haar de hondjes in de maag gesplitst. Ik kijk naar de hondjes en aai ze even. Zouden ze hun bazin missen?
‘ Ze zijn heel lief’ zegt de dame dan. ‘ En het is leuk, want ik ben ook alleen en zo heb ik wat aanspraak.’ We praten nog even en dan loop ik verder. Ik ben blij om het goede in mensen. Dat ze elkaar echt wel willen helpen. Ook al wordt het hen in de maag gesplitst. En ik ben een beetje verdrietig voor die mevrouw in het ziekenhuis, niet omdat ze COVID heeft, ja dat is ook erg, maar vooral omdat ze blijkbaar alleen op de wereld is.
Ik aai mijn lieve Galgo. Hij heeft met al zijn angsten en gekkigheid  al voor zoveel leuke en tedere momenten gezorgd.

.