Christmasmessage Peter Rollins
Via de bovenstaande link kun je een filmpje zien dat op de site Lazarus staat. Dit filmpje circuleert op Facebook. Veel christenen delen dit filmpje en hij krijgt zowel veel likes als kritiek. Ik vind het altijd interessant om de reacties op zo’n filmpje te lezen.
Zo vinden mensen het nogal activistisch en horizontaal. De heiligheid, het verhaal van Jezus die op de troon naast God zit, is er uit verdwenen, vinden een aantal kritische kijkers. Een aantal blogs geleden heb ik geschreven over het boek ‘verslaafd aan God’. Dit boek, ook geschreven door Peter Rollins, geeft naar mijn idee weer dat het perspectief dat Rollins in het kerstfilmpje geeft, meer is dan een activistisch perspectief. Het is zelfs het meest radicale perspectief op God dat ik de laatste jaren heb gelezen.
Rollins legt naar mijn idee in deze video uit dat de kerstboodschap een regelrechte provocatie is op de wetten van de macht en de bank van de wederdienst. Hij legt uit dat de profeten God uitdaagden en opriepen zich oo de aarde te manifesteren, onder de onderdrukten. Met de geboorte van Jezus zegt God amen op deze vraag. Hij verschijnt in de vorm van een weerloos kind op de aarde.
En zolang dat weerloze kind, kind bleef, was er niets aan de hand (behalve natuurlijk dat de grote koninklijke macht Herodes besluit om alle kinderen van 0-2 uit de omgeving van Bethlehem te vermoorden). Maar toen het kind volwassen was geworden en rabbi, was zijn keuze om onvoorwaardelijk vast te houden om buiten alle machts- en wederdienstverhalen te blijven staan, moeilijker tot niet te begrijpen.
Het onderscheiden van wat waar en wezenlijk is, is voor mij als het gaat om mijn eigen kleine kring, soms goed te doen, en soms enorm moeilijk. Daadwerkelijk naar mezelf kijken, naar mijn aandeel in het verhaal, naar de vrijheid en verantwoordelijkheid die God me heeft gegeven is vaak verwarrend. Ik vertrouw niet zo heel erg op mijn eigen kunnen wat betreft het volgen van Jezus radicale boodschap. Het is fijner als God dan de rotzooi op wil ruimen of de ellende wil herstellen. Maar toch denk ik dat dit niet zo werkt.
Het risico is, als God niet ingrijpt en oordeelt, dat ik tenslotte uitkom bij een puur horizontaal verhaal. God is er, of misschien zelfs wel niet. Misschien is God maar een bedacht verhaal. Toch kom ik niet op dat spoor uit. Eerder kom ik uit bij God in de diepte en complexiteit en krochten van mijn bestaan. Rollins noemt dit ook. Daar waar ik verward iets van God’s mysterie proef, daar waar ik in de spiegel van mijn eigen ontoereikendheid, weerloosheid en kwetsbaarheid kijk, daar ontmoet ik God. Niet als degene die al het zoeken en zwoegen bij me weghaalt, maar als degene die zich juist daar, bij mijn eigen onderdrukking begeeft en zegt. ‘Ik ben er, toe maar, doe maar, ga maar!’
Een mooie overdenking Clarissa! thanx for the invite.
ik herken delen van wat je verwoord uit mijn eigen zoektocht.
Alsof stukjes van onze persoonlijke pelgrimsweg soms overlappem.
Ik wordt juist erg aangetrokken door je horizontale en aardse beeld: God die in de diepte en complexiteit en krochten van jouw, mijn bestaan te vinden is. Ik vind dat zo veel moeilijker dan ‘vluchten’ in het beeld van een Jezus die op de troon te vinden is; dat is immers ver weg van mijn eigen bestaan, mijn eigen realiteit.
Het bizarre is, dat telkens wanneer ik ruimte geef aan ‘misschien is het allemaal 1 grote hoax, misschien bestaat die God niet’, en ik doe dat oprecht, dat ik me plots meer verbonden voel dan ooit met die God. Alsof het ruimte geeft aan die onbekende God; die God zonder naam, die zijn of haar naam aan mij bekend wil maken.
Dank je wel Joël,
Ja, ik herken de verandering van ‘blik naar buiten’ naar ‘blik naar binnen’.
Of van de ‘zoeken boven, in de hemel’ naar de ‘tasten in het duister van de catacomben’.
Josef Gustavson heeft daarover een eigen podcast (zie ook artikeltje Jørn over dag radical theology https://lazarus.nl/2017/05/13585/#gs.3ravtRI ).
Ik vind het een interessant perspectief en op een bepaalde manier heel bevrijdend.
Jouw opmerking over het moment dat je ‘het niet bestaan van God’ ruimte geeft en dat dat juist verbinding geeft past helemaal bij het perspectief dat Rollins schept. We komen dan toch in het woordloze, niet wetende van onszelf terecht? Ik denk dat ik dat ook bedoelde met mijn opmerking aan het einde. Het is alsof God daar ‘is’!